Morgunn - 01.12.1956, Qupperneq 25

MORGUNN
103
Hið ólíka í ráðgátu þjáningarinnar hjá þessum mönnum
tveim hefði komið enn betur í ljós, ef maðurinn, sem þjáð-
ist af sliti í fátæktarbaráttu langrar ævi, hefði einnig auk
þess átt aumingja, varnarlaust barn, fávita eða sjúklíng,
sem borið hefði böl, er ómögulegt væri að rekja til eigin
verknaðar barnsins, þá stæðum vér fyrst andspænis óhjúp-
aðri nekt þessarar spurningar: hversvegna þjáist sakleys-
inginn? hversvegna er ævilangt böl lagt á þann, sem á
engan hátt er ábyrgður fyrir því böli, sem hann ber?
Lífið vekur þessar spurningar oss öllum og þær verða
oft á vegi prestsins, þegar hann stendur andspænis föður
eða móður slíks barns, þögulum föður eða þögulli móður,
sem veit, að ekki þýðir að spyrja prestinn neins, en berst
í hljóði við þessar raunarúnir, sem tíðum verða trúnni á
Guð nærgöngular, eða jafnvel ríða henni að fullu.
Andspænis þessum staðreyndum kemur mér oft 1 huga
heilagt orð, sem segir: „Þér eruð hver annars limir“.
„Enginn af oss lifir sjálfum sér“ einum. Vér erum elcki
sköpuð sem einstaklingar óháðir hver öðrum, vér erum
sköpuð sem samfélagsverur, í órofa samábyrgð um sæld
og sorg. Að Guðs djúpa ráði erum vér, allir menn, ein
fjölskylda, njótum hver annars og berum hver annars
byrðar. Þjáning hins saklausa er þannig oftast samfélags-
böl, böl, sem hann verður að bera vegna þess að hann er
fæddur inn í mannlegt samfélag. Þegar vér sjáum hinn
saklausa þjást, getum vér stundum undrazt, að Guð, al-
góður og alvitur Guð, hafi komið þessu þannig fyrir. En
þegar vér skoðum málið betur, getum vér ekki komizt hjá
að sjá, að kærleikur og speki eru hér að verki.
Þegar oss blöskrar sú þjáning, sem á hinn saklausa er
lögð vegna þess að hann er samfélagsvera, þá gætum að,
hvernig færi ef maðurinn væri skapaður sem einstakling-
ur, engum háður öðrum en sjálfum sér. Ef Guð hefði skap-
að oss þannig, þyrfti enginn að bera neinar byrðar vegna
ftiisgjörða, synda eða fávizku annarra manna, en þá fengj-
um vér heldur engrar blessunar notið af vizku, kærleika