Morgunn - 01.12.1956, Síða 27

MORGUNN
105
þeim að kveldi, ert þú að njóta blessunar samfélagsins. Föt
þín og fæði, húsið, sem er heimili þitt, allt, sem þú notar
daglega og getur gert þér lífið unaðslegt, er hlutdeild,
sem þú átt í hinum mikla allsherjarsjóði mannlífsins,
vegna þess að þú ert samfélagsvera.
En þegar oss er ljós sú blessun, sem vér hljótum af
samfélaginu, hlýtur oss einnig að verða ljóst, að vér hljót-
urn að eiga samfélag um byrðarnar eins og blessunina.
Guð getur ekki gefið oss blessunina af þessu samfélagi, án
þess að gera oss hluttakendur í böli þess um leið. Jafn-
hliða því að vera á margan hátt borin á vængjum ann-
ari'a, hljótum vér einnig að bera syndir annarra. Þú getur
notið blessunar af aðgerðum ágæts læknis, en þú verður
einnig að taka áhættunni af mistökum hans. Vegna þess
að vér erum fædd til samfélags, fáum vér ekki notið eigna
þess eingöngu, vér verðum jafnframt að greiða skerf af
skuldum þess.
Andspænis þeirri staðreynd, hve hrylllilega hinn sak-
lausi tíðum þjáist, kann þessi kenning að sýnast hörð. En
Þegar þess er gætt, að frá upphafi átti Guð um tvennt að
Velja, að skapa manninn sem samfélagsveru, eins og hann
&erði, eða að skapa hann sem einangraðan einstakling,
óhum öðrum en sjálfum sér óháðan, þá sjáum vér að það
hefði bakað manninum miklu meiri kvöl, og að hið ein-
uugraða líf hefði orðið honum miklu meira böl en sam-
félagsþjáningin er honum nú. Engin göfug sál gæti fundið
gleði í því að komast sjálf hjá böli, sem yfir aðra yrði að
ganga. Slík sjálfsúð væri vesæl huggun. Hið æðsta í manns-
salunni er kærleikurinn, og hann hefir þróazt vegna þess
að maðurinn lifir í samfélagi. Göfugur kærleikur vill ekki
aðeins deila gleði, heldur einnig þjáningum með öðrum.
Það höfum vér fegurst lært af mannssyninum, sem var
vaxtarbroddur mannkynsins, af lausnaranum, sem var
lagður á kross. Sú tilhugsun er óbærilegust göfugum
manni, að vera útilokaður frá að mega bera þjáningar ann-
arra. Þegar smánin og sorgin höfðu sveigt huga Oscars