Morgunn - 01.12.1956, Qupperneq 43

MORGUNN
121
málinu. Og um leið má minna á það, að Tennyson hafði
mikinn huga á spíritismanum, en gerði það fyrir bænar-
stað konu sinnar að sækja ekki miðilsfundi.)
En það er nú svona, að ef Davíð á ekki kost á vatni úr
lindinni, þá drekkur hann úr hófsporinu. Mannskepnan er
þannig af guði gjörð, að þorsta sínum, líkamlegum og
andlegum, verður hún að fá svalað, með hollu eða óhollu
móti. Við þá staðreynd, eins og hverja aðra staðreynd, er
skynsamlegast að horfast í augu, og í öllum efnum að leita
þá beztu leiðarinnar. Svo gera jafnan hyggnir menn.
Einhver mun spyrja hvaðan hættan stafi. í megin-
atriðum er þeirri spurningu auðsvarað: Hún stafar frá
alvörulitlum, brellnum og stundum beinlínis illum verum
handan landamæranna. Við höfum þrásinnis heyrt að eng-
U’ væru þeir, er af slíkri áfergju sæktust eftir að ná sam-
bandi við mannheim með því að ná valdi yfir miðlinum.
Það er ekkert efamál að fyrir þá, er sambandinu stjórna
bandan frá, er það eitt erfiðasta viðfangsefnið að verja
miðilinn fyrir þessum óæskilegu og stundum ákaflega illu
°g hættulegu gestum. Það mun á tiltölulega fárra færum
að stjórna sambandinu þaðan frá svo að vel sé. Og þessir,
sem til þess eru færir, munu naumast reyna það nema þeir
hafi æskilega samvinnu frá jarðnesku hliðinni. En þegar
vel er valið frá báðum hliðum, er öll áhætta útilokuð. Fram-
lag okkar til þessara „landvarna" er harla mikilvægt.
Alvörulausa miðilsgutlinu, sem ég vék að, er með engu
bót mælandi. Það verðskuldar ekkert annað en fordæm-
lngu, á engan rétt á sér, og svo kann að fara, að þeir
sem út í það leggja, kunni að hitta sjálfa sig svo fyrir, að
beir bíða þess ekki bætur hérnamegin grafarinnar. Slíkt
hefir fyrir komið. Segja má að það sé þeim þá maklegt,
Því ekkert gáskamál er sambandið við veröld framliðinna,
en hitt er verra, að þeir geta unnið öðrum sama tjónið,
þar með og ekki sízt miðlinum.
En hitt er mannlegt, að þeir sem verða fyrir þungri
S01'g, leiti sambands við horfna ástvini eftir hverri þeirri
L