Morgunn - 01.06.1963, Blaðsíða 20

14
MORGUNN
nema alltof fáir, að afleiðingar allrar jarðlífsbreytni vorr-
ar nái skilyrðislaust út yfir gröf og dauða, og að engum
geti haldizt uppi með það, nema um tiltölulega stutta
stund, að brjóta lögmál Guðs, troða fótum kenningu krist-
indómsins og annarra hinna æðstu trúarbragða um daglega
breytni, daglegt líf. Ég skil ekki að nokkur maður geti í
alvöru verið í vafa um það, að ekkert getur vísað veg inn
á leiðir farsældar, hamingju og friðar á jörðu, ef ekki sú
sannfæring, að maðurinn verður skilyrðislaust að bera
ábyrgð á breytni sinni, og að það er engan veginn eingöngu
fagnaðarboðskapur, heldur einnig boðskapur, sem hefir
sínar dimmu og alvarlegu hliðar, að lífið eftir dauðann er
rökrétt áframhald af því, hvernig á jörðunni hefir verið
lifað.
Hvert getur hugsazt stórkostlegra viðfangsefni en að
leiða að þessum sannindum rök og afla allra mögulegra
sannana fyrir þessu, sannana, sem menn verða nauðugir
viljugir að taka til greina? Þetta er hlutverk sálarrann-
sóknanna. Að þessu hefir verið unnið síðan spíritisminn
hóf göngu sína, og að þessu er geysiverk óunnið enn. Og
að þessu er víða um lönd verið að vinna.
Sálarrannsóknamennimir gömlu — sem nú eru kallaðir
— leystu af hendi stórmerkilegt og stórþýðingarmikið
starf, og með rannsóknum sínum á miðilsgáfunni leiddu
þeir í ljós þýðingarmiklar staðreyndir. Svo þýðingarmikl-
ar, að nokkurir frægustu vísindamenn 19. og 20. aldar, eins
og fyrst og fremst Sir Oliver Lodge, lýstu yfir því, að
fyrir framhaldslífi mannssálarinnar væru fengnar svo
traustar sannanir, að ekki lægi lengur vafi á. En tímar
hafa breytzt. Ný viðhorf hafa komið fram, einkum fyrir
ýmsar uppgötvanir sálarfræðinnar. Fyrstu sálarrann-
sóknamennirnir beittu sér mjög að því, að leiða í ljós og
fá viðurkennd fjarhrifin, telepatíuna, sem ómótmælanlega
staðreynd. Efnishyggjuvísindin veittu allt það viðnám, er
þau máttu, og töldu fjarhrifin bábilju eina, óhugsandi
væri að hugsun gæti borizt frá einni mannssál til annarrar,