Morgunn - 01.06.1963, Blaðsíða 66

60
MORGUNN
himins og- þylja Guði bænir. En meðan Afríkumenn voru
önnum kafnir við það, grófu hinir hvítu gull úr jörðu
þeirra.
Lítið á: Hvarvetna þar sem spor nýlendukúgunarinnar
hafa ekki verið þurrkuð út, eru auðævi Móður Afríku ráns-
fengur hvítu heimsdrottnanna. Frændur vorir og vinir eru
kúgaðir og arðrændir. Hvar sem vér Afríkumenn berj-
umst fyrir því, sem er eign vor, skjóta hinir siðmenntuðu,
kristnu, hvítu menn þá með byssum sínum. Nýlegt dæmi
eru fjöldamorðin á Afríkumönnum árið 1960 í Sharpeville
í Suður-Afríku. Hversvegna ættum vér að hafa trú hvítu
mannanna, þegar hún er notuð í þjónustu nýlendukúg-
unar?“
Þegar stjórnmálamaðurinn sagði þetta, kvað einróma
við frá mannfjöldanum: „Niður með kristindóm hvítu
mannanna. Vér viljum ekkert af honum vita. Vér myndum
vorar eigin sjálfstæðu kirkjur eða hverfum aftur til heiðn-
innar. Allir hvítir menn, hvort sem eru trúboðar eða aðrir,
eru þjónar nýlenduvaldsins“.
Þetta er ein mynd af andstöðunni gegn kristindóminum,
sem fer um þvera og endilanga Afríku eins og eldur um
sinu. í baráttunni gegn nýlendumönnunum og eftir fyrir-
myndum kommúnismans er hvarvetna blásið að glóðum
hatursins á kristindómi hvítra manna, eins og vér munum
sjá síðar í þessari grein, hvort sem er með réttu eða röngu.
Og Afríkumenn telja kristniboðana og nýlendumennina
einn og sama óvininn, — hvort sem er með réttu eða röngu.
Ég kem að því síðar.
Fyrstu kristnu mönnunum, sem til Afríku komu, þótti
guðshugmynd hinna innfæddu móðukennd. Afríkumenn
áttu sína trú, sinn átrúnað, sem var þann veg ólíkur krist-
indóminum, að hann var átrúnaður manna, sem ekki
þekktu siðmenningu. Guðir Afríkuþjóðanna voru andar
framliðinna, sem þeir tignuðu og leituðu til um hjálp í
vandamálum sínum.