Morgunn - 01.06.1967, Qupperneq 11

MORGUNN
5
skipa að trúa á annað líf. Þeir tímar eru liðnir, þegar menn
héldu, að það væri hægt að berja menn til að trúa.
En menn geta líka leikið sér að því, að gera gælur við
efasemdir, sem þykja góð tízka. En ef menn missa trú á
þann boðskap, sem páskarnir bera, fer að skipta litlu máli
þótt öllum kirkjum sé lokað og menn hætti að burðast við
að boða Krist og kristna trú.
Miklu nær kristindóminum, að ég taii nú ekki um frum-
kristnina, en hinn frægi dómprófastur, var kona ein hér í
Reykjavík, sem ég hafði samband við fyrir nokkrum árum,
þegar einkasonur hennar, elskulegur og efnilegur kornung-
ur maður andaðist. Móðirin sat við sjúkrabeðinn. Hún hélt
í hönd sonarins, sem hafði þjáðst mikið. Hann minntist á
vini sína, nefndi nokkra þeirra á nafn og bað móður sina að
bera þeim kveðju frá sér. Þá klökknaði hann og tár stóðu
í augum hans.
En þá þrýsti móðirin hendi hans þétt og sagði: ,,Nú ert þú
að leggja upp í ferð. Ég held i hönd þína og fylgi þér eins
langt og ég má nú. Og svo kem ég seinna á eftir þér.“
Ungi maðurinn andaðist rólegur. Móðirin hélt í hönd hans,
einkabarnsins, meðan hann var að ferðbúast. Hún fylgdi
honum eins langt og hún mátti, — og svo var ferðin mikla
hafin.
Því miður eiga ekki allir annan eins sálusorgara við sæng
sína meðan þeir eru að deyja, og þessi ungi maður átti. Og
fjarskalega er þessi kona frumkristninni og upprisuvottun-
um nær en trúboðar og kirkjumenn, sem þykjast geta átt
kristindóm og boðað kristindóm, án upprisutrúar.
4.
Þeir sátu í loftsal sorgarinnar, vinir Krists, þegar hann
sagði við þá: ,,Og enginn yðar spyr mig: Hvert fer þú?“
Mestu máli, langmestu máli skipti um sjálfan Krist, hvort
hann lifði krossdauðann eða ekki. En það skiptir miklu máli
um hverja einstaka mannssál, og í rauninni engu meira máli