Morgunn - 01.06.1967, Síða 51

MORGUNN
45
taka langan tíma, en að lokum sefaðist hún og vitkaðist, virt-
ist skilja ástand sitt og vita, hvaða braut hún ætti að halda.
Ég var eftir mig, en sofnaði að lokum. Ég hef ekki síðan
orðið hennar var og vona því, að blessun Guðs hafi beðið
hennar og veitt henni hvíld. Hún var góð stúlka og geðþekk
í lífinu.
Draumur,
Mig dreymdi eitt sinn, að ég væri lögregluþjónn. Ég var
stór og gjörfulegur, klæddur einkennisbúningi, með hjálm á
höfði. Ég var staddur á breiðri götu í bæ eða borg. Sam-
byggð tveggja hæða hús voru beggja megin götunnar, gang-
stéttir voru breiðar og húsin voru nokkuð frá götunni.
Mikii umferð var um götuna af farartækjum og gangandi
fólki. Ég stjórnaði umferðinni harðri hendi, og krafðist
hlýðni. Menn komu til min og báðu um leiðbeiningar. Þeir
töluðu ensku og ég svaraði á sama máli og leiðbeindi, eins
og ég væri fullfær i málinu. Þó kann ég mjög lítið í ensku,
og get ekki talað hana.
Svo var draumurinn búinn. Morguninn eftir mundi ég
hann vel og sum orðin, sem ég viðhafði, en þekkti ekki í
vöku. Ég athugaði þau í orðabók og gátu þau vel átt við það,
sem ég þóttist segja i draumnum.
Huldukona?
Þegar ég var á Hvammstanga, átti ég gráan reiðhest. Ég
fór eitt sinn að leita Grána, ætlaði í útreiðartúr með kunn-
ingjum mínum.
Ég hitti Grána í hrossahóp. Var hann styggur, og galsi i
hrossunum. Ég rak þá hrossin niður í árgil, ætlaði að króa
þau þar af. Þau þutu niður eftir hvamminum, en ég hljóp í
sveig fyrir þau. Þá sá ég hinum megin í gilinu, hvar kona
gekk niður að ánni. Ég gaf henni ekki gaum, en flýtti mér
upp á klettasnös, en þaðan sást um allt gilið. Þá var konan
horfin, án þess nokkur tími væri til, að hún gæti komizt