Morgunn - 01.06.1967, Page 26

20
MORGUNN
andast eftir stutta legu. Þegar eftir lát hans, tók að bera á
því, að ekkjan fór að verða vör við hann. Hún þóttist greini-
lega sjá hann á heimilinu hvað eftir annað. Einkum bar á
því, að hún hrökk upp á nóttunni við það, að hann var inni
í svefnherberginu. Greip hana þá mikil hræðsla, svo hún
varð andvaka á eftir klukkustundum saman.
Hún var sannfærð um, að honum liði illa, og vildi þess
vegna ná sambandi við hana. Og enda þótt hún heyrði hann
ekki segja neitt, var því þó eins og þrýst inn í vitund hennar,
að hann væri að þrábiðja hana að koma til sín. Henni fannst
hann sífellt segja við sig:
„Komdu, komdu til mín, því ég get ekki án þín verið. Ég
verð og skal finna einhver ráð til þess að ná til þín! Heyrðu,
þú skalt fyrirfara þér. Gerðu það!“
Þessi sífellda krafa hans til ekkjunnar um að fyrirfara
sér fannst henni svo ásækin, að hún gat ekki á heilli sér
tekið. Að lokum ákvað hún að fara til Chicago á fund okkar
hjónanna til þess að segja okkur frá þessu og biðja um hjálp.
Á sambandsfundi, sem við héldum í þessu skyni, var hin-
um látna eiginmanni leyft að „komast í gegn“ hjá frú Wick-
land, það er að segja, að fá tækifæri til að nota líkama henn-
ar sem hjálpartæki um stund. Um leið og hann varð þess var,
að hann sat þarna við hlið konu sinnar, komst hann í mikla
geðshræringu, greip hönd hennar og kyssti hana hvað eftir
annað. Hann spurði hvort hún væri eitthvað reið við sig og
hvernig á því stæði, að hún fengist ekki til að svara sér einu
orði, þegar hann væri að reyna að tala við hana. Og þegar
hún sagði, að svo væri ekki, greip hann hana í faðm sér og
kyssti hana svo ákaft og vafði hana að sér, að hún varð
hrædd og kallaði á hjálp.
„Ég tók þá“, segir dr. Wickland, „að skýra það fyrir hon-
um, sem hann til þessa virtist ekki hafa getað gert sér grein
fyrir, að hann væri dáinn, en hefði nú aðeins fengið leyfi til
þess um stund að koma fram í efnislíkama, sem þó ekki væri
hinn jarðneski líkami hans sjálfs“.
Þegar hann að lokum tók að átta sig á því, hvernig komið