Morgunn - 01.06.1967, Blaðsíða 48

42
MORGUNN
þá við mér. Ég var glaðvakandi eins og áður og ekkert am-
aði að mér, nema hvað ég hafði nokkurn hjartslátt.
Það var í annað sinni, að ég lá í rúminu andvaka. Inni
var bjart. Ég var þá kominn úr líkamanum, og sá mig í
rúminu. Mér varð ekkert um það, varð ekki hræddur.
Allt í einu var ég á gangi eftir malarbornum gangvegi.
Það var smámöl. Þetta virtist vera í fjallshlíð, sem var vax-
in lágu kjarri, ólíku því, sem ég hef séð. Þarna var alveg
kyrrð, bjart yfir og loft létt og milt. Þó var ekki mjög heitt,
og eins og móða í loftinu.
Ég gekk í hægðum mínum eftir veginum, og sá þá koma
á móti mér konu, sem var klædd eins og Austurlanda kon-
ur. Hún var svarthærð, og hárið uppsett og greitt, eins og
ég hef séð á myndum af japönskum konum.
Ég gekk til konunnar og ávarpaði hana á ensku. Mér
fannst það auðvelt og eðlilegt, þó ég kynni lítið í þvi máli.
Hún svaraði mér aftur á sama máli.
En þá var ég aftur í rúminu mínu, glaðvakandi eins og
áður.
Lækning?
Það var seinni hluta vetrar 1927. Ég var þá mjög veikur,
hafði verið rúmliggjandi á þriðja ár. Læknarnir voru hættir
að koma, munu hafa talið mig af. Enda hafði mér verið
gefið í skyn, að ég ætti ekki eftir nema tvo mánuði, og var
langt liðið á þann tíma. Ég var ákaflega hræddur við dauð-
ann og þráði að lifa.
Þá kom til min María Þorvarðardóttir, ömmusystir mín,
og með henni Andrés Andrésson klæðskeri, sem hún hafði
beðið að hjálpa mér. María heitin var eins og amma mín, að
hún mátti ekkert aumt sjá né vita, öðruvísi en reyna að
hjálpa.
Andrés féll fljótt í einhvers konar miðilsástand. Það var
eins og hann réði ekki yfir líkamanum, heldur slettist til, og
það snörlaði í honum. Allt í einu greip hann í hönd mína og