Morgunn - 01.12.1973, Side 34

112
MORGUNN
en undrið trúarlífs er ljúfust slóð.
Til þeirra sviða þrá mín ekki vogar,
sem þessi ljúfu boð oss tjá,
ogþó — í æsku hugur hlustaði á,
og hér til lífs mig enn það togar.
1 helgidagsins hátíðlegu ró
mér himinástin kossinn milda sendi,
í klukknahljómnum hjartað friðar kenndi,
og hamingjan var hænarfró.
Mig teigði um skóga og velli víða
þitt vald, þú undarlega sæla þrá,
ég fann við tárastrauma striða
mig stefna nýja veröld á.
Mig ljóðið minnti á leikvang æsku minnar,
á lífsins vor og frelsisþrá;
enn dvelur barnsins hugur hjá mér innar
og hinzta skrefi aftrar frá.
Ó, hljómaðu áfram, himins ljóðakraftur.
Það hrynja tár min, jörðin hefur mig aftur.“
Siðustu orðin eru næstum eins og neyðaróp sálarinnar, sem
nú finnur á sér að hættan nálgast í gervi freistingarinnar, sem
er holdi klædd i Mefistofelesi. En það er mjög athyglisvert að
sú skuggalega persóna kemur ekki fram í leikritinu sem djöf-
ullinn eða andstæðingur Drottins, heldur eins konar sendimað-
tu- hans. Það gerir Göthe strax ljóst í upphafi leiksins í formál-
anum á himnum, þar sem Mefistófeles verður að afla sér leyfis
Drottins til þess að freista Fásts. Þegar Drottinn minnist á Fást,
þá segir Mefistofeles:
„Þess drengs eru nokkuð undarlegir hættir.
Við enga jarðarkosti sig hann sættir.
Hans hugarólga áfram knýr hann,
þótt æðið honum sé að nokkru ljóst.
Til himins sinni heimtufrekju snýr hann
og hæstu jarðar nautn er eftir sózt,