Andvari - 01.06.2011, Side 138

136
SIF SIGMARSDÓTTIR
ANDVARI
Örlögin snerust tímabundið á sveif með foreldrunum. Frekari veikindi
Jóns urðu til að fresta öllum ráðagerðum um brúðkaup. En þegar Jón kvaddi
Konservatóríið með útskriftartónleikum þann 17. júní 1921 varð ekki lengur
haldið aftur af unga fólkinu. Annie Riethof og Jón Leifs giftu sig viku síðar
og héldu í kjölfarið í brúðkaupsferð til íslands. Full vonar um framtíðina
sigldi Annie á heimslóðir nýs eiginmanns sem dreymdi stóra drauma um það
hlutverk sem þau mættu leika við að reisa íslenskt tónlistarlíf úr öskustónni.
Fyrsta skyldan
„íslendingar vita ekki hvern mann þeir eiga í þér, snilling og ættjarðarvin,
- það snertir þá ekki. Tími þinn þarna norður frá er ekki kominn enn.“30
Hvatningarorð þessi ritar Annie Jóni í bréfi þann 18. ágúst 1935. Jón var
staddur á íslandi þar sem hann gegndi stöðu tónlistarstjóra við Ríkisútvarpið.
Annie dvaldi í Þýskalandi og sinnti börnunum og viðskiptasamböndum Jóns.
Starfið var Jóni ekki að skapi og það olli honum hugarvíli að enginn tími
gæfist lengur til helstu ástríðu hans, tónsmíðanna:
Nú er liðið á þriðja ár síðan ég hef samið eina einustu nótu. Hvílíkt ástand! Ég finn
að sá dagur kemur að ég muni, án tillits til konu og barna, systkina og móður, slíta
mig lausan, grafa mig niður einhvers staðar til að finna sjálfan mig á ný. Ég held
aðeins að þetta geti ekki orðið án þess að ég vanræki fjölskyldu mína af skammarlegu
samviskuleysi, en þið verðið að vera því viðbúin og taka þátt í því.31
Þótt Jón láti í það skína í bréfi sínu að fram að þessu hafi velferð Anniear
og barnanna haft forgang umfram allt annað fór því fjarri. Hann krefst þess
að Annie og fjölskyldan sýni „vanrækslu“ af hans hálfu skilning. Það hafði
Annie hins vegar gert óumbeðin frá upphafi hjónabandsins.
Brúðkaupsferðin til íslands árið 1921 varð hjónunum ekki sú sigurför sem
þau höfðu gert sér vonir um. Jón fékk litlu öðru áorkað í tilraunum sínum til
að láta að sér kveða á sviði uppbyggingar íslensks tónlistarlífs en að fá helstu
frammámenn upp á móti sér. Er þau sigldu til landsins var boð þeirra um að
halda píanótónleika í þeim plássum sem skipið hafði viðkomu aðeins þegið
einu sinni. Góð mæting var á tónleika sem þau héldu í Bárunni í Reykjavík
en þegar átti að endurtaka þá mánuði síðar var aðsóknin dræm og þeim því
frestað. Kveðjutónleikum sem Annie hélt tveim dögum áður en þau héldu af
landi brott var hins vegar vel tekið.
Við komuna aftur til Þýskalands neyddust Annie og Jón til að lepja dauð-
ann úr skel. Þau hröktust milli borga meðan Jón reyndi að fá fastráðningu sem
hljómsveitarstjóri en það hvorki gekk né rak. Ástæðuna taldi Jón þá að hann
væri útlendingur.32