Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1924, Blaðsíða 39
André Courmont
0<=>0
Minningar frá 1917.
I. —Þú lieilsaðir mér örflient, útlendingur!
Mér, í flestu, orðinn innlendari!
—Gestur þú, en eg- var heima li,já mér.
II. —Þú lieilsaðir mér örfent. — Eftirsldlið
Þú liafðir liægri liönd í gini Úlf.sins,
Sem okkar Týr. Sem liann, til bráða-birgða,
Léztu hönd, og hetju-orðstír síðar.
Tapaðir veði viljandi, er stóð í
Veði, Goðaheimur þinnar ])jóðar,
Tengdari skyldu en föðurlandið fundna—
Þó, sem Týr, þú týrhugaður vissir:
Fórn þá aðeins, frest á ragna-rökum,
Gengir hljóður frá, er fögnuðu aðrir.
Mettir smærri misisi þinn en þeirra:
Örþrifsráða, örlaga stundarfrestinn
Á því, sem að óhamingju nornir
Ásköpuðu óforsjálum völdum,
Gengnum æ á grið, er Baldur setti.
Að hans dómar illa lialdist jafnan,
Tjá þau vera. vítið stóra á Baldri.
Því þeir verði ætíð 'of-réttlátir.
1 vorri mvnd, vér menn, höfum skapað alla
Æsi og g-uði. Enn í dag það gjörum —
Týr varð þannig til. Við skiljum ennþá
Lund, sem getur láitið hönd af hendi
Vitandi, að úrræðið er eyðisla.
III. —“Mér á Island ekki neitt að þakka.
Eg því alt!” Við mig þú svona mæltir,
Og kinnar mínar báðar brugðu litum.
Uppalnings þess! sem þegið liafði
Af því sjálfur, alla mína heilsu,
Hæfileika sérlivern, skyn og skapgerð,
Hefði eg eitt sinn yfir þeirri búið