Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1924, Blaðsíða 80
46
TIMARIT hJÓDRÆKNISFÉLAGS ISLENDINGA
Né geltir hundurinn.
Því enginn blær og ekkert hljóS
Um eyna barst né höf, —
Alt þekkilegt sem ÞrúSvangs líf,
En þögult eins og gröf. —
Því hötuöum vér þá unaös ey
Aö orö vor heyröust sízt,
En hreimstyrk rödd varö hás og þunn
Sem hljómlaust músar tíst;
Og • hetjurnar, er heróp viö
Til hildar kvöddu sjót,
Svo þeirra hundruö þeystu fram
Á þúsund banaspjót:
Aö þær meö kynjum mistu mál
Sem martröð á þeim lá,
Þær bárust nærri’ á banaspjót; —
En brott vér sigldum þá.
IV.
í hlé oss bar við Hljóðaey :
Þar hræfuglar tindum frá
Á manna tungum, meö mannsins rödd
Sin meiniæti æptu flá;
Á stundarfresti sin æptu óp,
En ávalt, er barst það hljóö:
Hjá plóginum aröur-uxinn féll
Og akurinn visinn stóö;
Þá helmingur penings haltur varö,
Hver húskarl um sveitir dó;
En þekjan ofan á arinn féll
Svo eldi í húsiö sló. —
Mitt heillaði lið þaö hrafnaþing
í hjörtun það eitri spjó,
Þeir æpa tóku, sem óöir menn
Hver annan í bræði vó. —
Eg Varbelgi skildi, en vopnadans
Þar vistina stutta hlaut;
Eg skildi þar eftir hröfnum hræ,
En hélt meö særða á braut.
V.
Að Blómaey þá okkur bar:
Því angan barst um sæ;
En Vor og Sumar saman ljúft
Þar sátu i skauti á Blæ:
Hjá æruprís og augnafró
Þar undafífill spratt
Og melasól, en sóldögg rauð
Við sóley trygðir batt;
En fannhvít liljan, fyrir snjó,
Á fjallatindum lá,
Og greri niður giljadrög
— Sem gömul jökultá;
Viö hjónagrasi og baldursbrá
Þar brosti fjólan glöð,
En miljón rósir uxu um alt
Með engin þorn né blöð;
Frá efsta tindi um eyna var
Þó ekkert tré að sjá,
Frá björtum himni’ einn blómafoss
Rann bláum út aö sjá; —
Þar byltumst vér um brönugrös
Og iblessuðum sifjalið;
En sungurn lof á liljubeð
Um lýðs vors hetjusið, —
Unz gullna blæju blómduft óf
Og breiddi á sérhvern mann,
Er þyrstur eins og eyöimörk
Og eygló sjálf — var hann.
En landið engan ávöxt bar,
Um alt var blóm við blóm!
Vér hötuðum þaö sem Þagnarey
Með þungan skapadóm.
Svo vígdrótt rúði víöfræg blóm
Um voga miljón flaut,
Og skildum þar eftir eyðisker,—
í illúð vér sigldum á braut.
VI.
Aö Ávaxta- þá cy oss bar:
Um útnes, kletta og björg,
Meö öllum litum, allri stærð,
Þar aldin spruttu mörg;
Um gulan sand, lík sólar gýl,