Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1924, Blaðsíða 117

EITT ER NAUÐSYNLEGT.
83
mamma og eg og Sigga gamla.
En Mn er ekki svo slök, skal eg
segja þér. Þú ætlar þér þó ekki
að fara að ná gömlu Siggu frá
okkur fyrir næsta ár? Það væri
isvo isem rétt eftir þér. Máske þú
viljir, að eg skili til liennar að þú
þurfir að finna iiana'?
Það fer lieldur að þykna í Skúla.
Nóg til þess að kann segir:
—Máske þú vildir segja hús-
móður þinni, ráðsmaður góður,
að mig langi til að sjá liana sem
allra snöggvast? Eg kom eikki til
þess að munnköggvast við þig.
—Heyr á endemi! Það er
naumast, að þú sért mikil með þig
í dag! Þú ert þó líklega ekki á
biðilsbuxunum? Nógu ertu fínn
til þess. En erindi þínu kefði eg
skilað þó fyrri kefði verið.
Skúli sótroðnar við svar Snorra,
þótt kann reyni af fremsta megni
að láta ei á því bera, að örin kafi
kitt. Ef Snorra grunar eittlivað,
sem ólíklegt er, þá er það Skúla
sjáJfum að kenna.
Án þess að segja fleira, og áð-
ur en Skúli svarar, gengur Snorri
inn göngin, og kallar þaðan full-
um kálsi inn í .baðstofuna:
-—Óðalsbóndinn í Óræktar-Holti
gerir boð fyrir húsfreyjuna á
Hálsi. Þú keyrir það, mamma.
Fleira eigast þeir ekki við, en
von bráðar gengur Gyða út og
býður gesti til stofu, sem nær
furðu fljótt sínu fyrra jafnvægi
þegar Snorri er korfinn.
Þótt Gyða sé farin að eldast,
er hún fríð kona sýnum, og yfir
allri framkomu kennar livílir göf-
ug prúðmenska, og í svip liennar
býr sú tign, sem svo mörgum ís-
lenzkum konum er meðfædd, þótt
þær einar sýni hana bezt, sem
kvorki þurfa að leggjast undir
basl og bágindi kotkonunnar, né
bera< ok útlendra kirðsiða og
þorptízku.
Stofan og kúsgögn kennar eru
kin prýðilegustu. Þ'aðan isem
hann situr þægilega í fjaðrastóln-
um við .boi'ðið, getur kann séð bæ-
inn í Holti út um stofugluggann,
og mestalla landareignina. Hvað
það er gaman að vera eigandi
alls sem maður sér! Hann sér
að maður gengur yfir brúna
heim að Holti. Það er Snorri.
Iivert skyldi kann vera að fara?
Gyða keldur uppi samtali, sem
Skúli reynir að taka þátt í, en
hann er stöðugt að leitast við að
koma erindi sínu sem bezt fyrir,
en því meira sem hann fæst við
það, þess óþægra verður það.
Gyða býður konum kaffi, sem
kann þiggur, og eftir litla stund
fer kún út úr stofunni og biður
liann afsökunar á því að kún
verði að láta kann eftir einan, á
meðan kún útbúi það.
Skúli reynir að safna öllum
kuggeislum sínum saman á einn
brennipúnkt, meðan kún er í
burtu. En hvað átti hann að
segja?
—Eg elska þigf
—Nei!
—Jörðin þín er svoddan ágæti
að mér kefir kugsast------
—Afleitt — Ómögulegt.
Að koma fram fyrir hana æst-
ur af ást, eru látalæti, sem Gyðu