Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1924, Blaðsíða 40
c
TÍMARIT hJÓDRAlKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
Heimskri grunsemd: Eg fór alslaus utan!
Eg á ekkert Islandi að þakka!
Mér það alt, að verða það eg varð þó.
IV. —Þú sagðir: “Vonlegt væri, í ykkar augum
Föðurland mitt, Frakkland, ®é ei nema
Misgæf París. Eins, þó hún sé ekki
Helftin þess, sem liggur þar í landi,
Né sú betri. En að vísn er hún
Hrifning, sem kann hégómann að fegra,
Háa drauma dreyma og hrasa fordjúpt,
Verið tákn og lífið lagt í sölur.
Skáld, sem yfir skíran málm og seyrðan
Breiðir sífelt silkislæður listar —
Frakkland sjálft þér felst í hennar skugga,
Ilpiihylling sem öllum sýnist nærri.”
“En gæti eg, drengir, flakk með ykkur farið
Milli fólks, sem Frakka-sveitir byggii*,
Mynduð hyggja, að heimur vor ei ætti
Góðmannlegri greind. Við liana kannast
Geta hæja-hörn, frá Islands dölum. ”
V. —Fundið hafðir þetta þú! 0g ætíð
Sterkur grunur lékl mér á um æfi,
Menska-menn að allar þjóðir ættn,
Ilugum-líka, hjarta-skylda. Þó að
Móðurmál og föðurlaud svo fjarlægt
Að þær skildi, að menn vissu, að hefði ei
Þeirra milli nokkur ferja farið.
Hjá, þér sýndist enginn f jörður orðinn
Milli liafna hirðmannsins og snmlans,
Milli hafna Háskólans og Selsins.
VT.—Við kvöddumst : “Far þú sæll af Fróni, Stefán.
Svo kann fara, að, við hittumst aldrei
Framar, hér í heimi. Eu við skulum
Aftur mætast annars staðar!” Og þú
Tókst það tvisvar fram. Við höfðum
Hvergi skifst á einu orði, um það
Hverjar forspár findum í því skarði —