Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1924, Blaðsíða 88

54
TIMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
“Af því að Islending'urinn og
Eússinn eiga sammerkt í svo
mörgu. ’ ’
“Komdu með dæmi,’ sagði eg
og fann að eg roðnaði.
“Þeir eru báðir seinvirkir og
liálfgerðir sjálfbirgingar.”— Og
það var ikaldhæðni í röddinni.
“Skárri er það nú vitnisburð-
urinn” sagði eg og brýndi raust-
ina ofurlítið. “Það er víst til lít-
ils fyrir íslendinga, að reyna að
komast liér í vinnu.”
“Ekki skaltu vera svo viss um
það,” sagði Bill McAra og brosti
kaldranalega út í annað munn-
vikið. “Skilur hann nokkuð í
ensku?”
“Dálítið. En hann er samt ný-
kominn frá 1-slandi.”
“Hvað heitir hann?”
“Hann kallar sig Snow.”
‘ ‘ En skírnarnafnið ? ’ ’
“Skrifaðu liann bara B. Snoiu”
sagði eg. .
Bill McAra horfði fast á Björn
um nokkur augnablik, tók síðan
upp hjá sér litla vasabók og blý-
ant, skrifaði eitthvað í bókina,
stakk henni svo í vasa sinn og
sagði:
“Herra B. Snow, taktu eina
af rekunum þarna, farðu yfir til
mannanna, sem eru að vinna
þarna yfir frá, og hjálpaðu þeim
til að moka kolunum. Þú skalt fá
þrjá dollara á dag, ef þú vinnur
eins og maður; annars verðurðu
rekinn. Skilurðu það?”
“Já,” sagði Björn og hneigði
sig.
“Farðu þá strax!” sagði Bill
McAra í skipandi rómi.
Björn lét ekki segja sér það
tvisvar. Hann þreif upp eina
rekuna, gekk vasklega yfir til
verkamannanna og tók að moka
kolunum af mesta kappi.
“Eg er þér sérlega þakklátur,”
sagði eg við Bill McAra, þegar
Björn var lagður á stað með rek-
una.
“Fyrir hvað ?”
“Fyrir að veita lionum at-
vinnu,” sagði eg.
“Við vorum í mann-hraki; það
var því ekki af neinum brjóstgæð-
um við hann, að eg isagði honum
að fara að vinna. Hann er eng-
in liðleskja, ef hann heldur það
út til kvölds.” — Bill McAra
bandaði til mín hendinni, eins og
liann vildi, að eg færi burt, og'
gekk á stað í áttina til mannanna.
“Vertu -sæll!” sagði eg.
Hann tautaði eitthvað fyrir
munni sér, en eg lieyrði ekki livað
það var. — Og eg fór mína leið.
Um kvöldið, þegar eg var kom-
inn heim og búinn að borða, kom
Björn á ný. Og nú var töluverð-
ur asi á lionum, því að hann liljóp
npp tröppurnar, sem lágu upp að
framdyruin hússins, og barði
uokkuði snerpulega á hurðina. Eg
ge'kk til dyra og bauð lionum inn.
Eg þóttist vita, að eitthvað alvar-
’legt hefði komið fyrir hann. —
Nú var hann kominn í vaðmáls-
fötin íslenzku og liafði drifhvítan
línkraga um hálsinn; og -sáust þess
engin merki á honum, að hann
hefði unnið við kol um daginn.