Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1924, Blaðsíða 74
40
TlMARIT bJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
Tizltan:
Þetta liefi eg aldrei áður
heyrt, að maður sæi alla hluti
á sama augnabikinu. Ó, er liann
ekki fyndinn!
V ísindamaðurinn:
Eg hygg að hann sé brjál-
aður.
Auðmaðurinn:
En ef hann sér alt, þá veit hann
líka, hvar allir fjársjóðir jarð-
arinnar eru fólg'nir.
Löggjafinn (við Ilermanninn):
Hvað ætlar ]m að leggja til
í búning Sannleikans,
Hermaðurinn: >
Eg á ekkert til, ekki einu sinni
fötin, sem eg stend í, þó eg þurfi
að bera þau, hvort heldur veðr-
ið er heitt eða kalt.
Löggjafinn:
Þú hefir þó handjárnin.
II ermaðurinn:
En eg á ekki með að gefa
þau. Þau tilheyra ríkinu —
landi Lyginnar.
Löggjafinn:
Eg býð þér að setja þau á
Sannleikann. Vísindamaðurinn
segir að hann sé brjálaður.
Ilermaðurinn telcur handjárn
upp úr töslcu sinni og lohar um
arma Sannleihans.
Sannleihurinn:
Þessi járn hamla mér frá að
benda ykkur á fegurð þessa
lands. Eg get aldrei leiðbeint
ykkur, í þessum búningi.
Löggjafinn:
Við sjáum -síðar.
Sannleihurinn:
Það verður um seinan.
Löggjafinn:
Þú verður að lilýða. (Við
Tízlcuna). Þú átt eftir að leggja
þinn iskerf í búning Sannleik-
ans.
Tizhan (hefir horft á með aðdá-
un):
Þetta er dásamlegt. Nýr
búningur! Nú skal eg bæta því
við, sem liér vantar á. Krjúptu
niður, herra Sannleikur.
Sannleihurinn:
Egj kann það ekki.
Löggjafinn (við Hermarminn):
Kendu Sannleikanum að
krjúpa.
Hermaðurnn setur Sannleih-
ann á hnén. Tizhan fer ofan í
töshu sina, tehur upp liti og and-
lits-duft. Hún málar andlit
Sánnleihans svo að liami verð-
ur óþehhjanlegur og lihist meira
honu en harli.
Tizhan:
Þú skalt verða óþekkjanleg-
ur og allir skulu dá þig. (Setur
shrautlegan lcvenhatt á höfuð
honum).
Á meðan þessu hefir farið
fram, hefir ára-gla)m heyrst bah
við hlettasnösina.
Presturinn:
Þessi ungi maður er að tapa
guðsmyndirmi.
Vísindamaðurinn:
Hann er með öllu orðinn ó-
þekkjanlegur.
Löggjafinn:
Iíann liefir hlýtt mér í öllu.
Hann getur orðið góður borg-
ari.