Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1930, Blaðsíða 81
ALÞINGISHÁTlÐIN
47
— Þeir, sem vilja, geta talið það
vott um vanstyrk, að þannig er far-
ið hugarástandi vor aðkomumanna,
er hingað sóttum hátíð yðar. — Sú
þrá hefir, einnig ósjálfrátt, ofist
inní eðli vort, að ísland yrði oss
fordyiú eilífðarinnar,—vér gengjum
nú og hér fagnandi til fundar við
dauðann, er vér höfum séð, berum
augum, vorlíf lands og þjóðar, er
vér unnum af alhug.
“Móðurjörð hvar maður fæðist,
Mun hún ekki ílestum kær?”
Þér kannist við enska skáldið
Thomas Hardy. Hann er nýlega
andaður. Hann unni átthögum sín-
um með dæmafáum kærleika. —
Hrjóstur og heiðar urðu honum
persónugervingar lifandi náunga.
Haðan stafar einkum frægð hans
meðal Breta.
Er hann dó, heimtaði þjóðin hans
að líkaminn yrði greftraður í West-
minster Abbey — dánarreit hinna
andlega tignu meðal Breta. — En
hjarta Hardy’s var, samkvæmt ráð-
stöfun lians, jarðsett í heimahög-
um — þar sem hjartað átti heima.
íslenzka þjóð! Svipað er ástatt
fyrir ýmsum börnum þínum, er er-
lendis dvelja. Hver sem endalykt.
æfinnar verður, er hvíldarstað
hjartans ráðstafað. —
En þú, sem hófst ísland úr und-
irdjúpi úthafsins, og settir það út-
vörð norrænnar menningar, vernda
það, faðir, blessa börn þess, mál
þeirra og menning alla, unz þú
gefur mönnum nýjan himin og nýja
jörð.