Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1930, Blaðsíða 94
Eftir Þorskabít.
Þér, landar, sem í leiðangurinn glæsta
nú leggja viljið heim á sumri næsta,
að færa ræktarfórnir ættjörðinni,
— er flestir enn þá geyma í skíru minni —=*
á hetjualdar helgum Iðavelli,
þar heillavættir búa í hverju felli.
Nú látið sjá, að lifir andinn forni,
sem lýsti fyr á þúsund ára morgni,
þá hugvit feðra harðstjórn reyrðu böndum
og hófu lýðvald fyrst á Norðurlöndum.
Svo fullkomið í flestum réttargreinum,
að finst ei enn þá slíkt hjá þjóðum neinum.
Nú látið sjá, að synir bæði og dætur
þér séuð þeir*a, er árla risu á fætur,
að gróðursetja göfga þjóðarmeiðinn,
er gréri og óx upp—kristinn bæði og heiðinn.—
Af meiði þessum öll við greinar erum
og ættarmótið flest með gleði berum.
Nú látið sjá, að séuð ekki gleymin,
og sízt af nafni og þjóðerninu feimin.
Og látið engar firrur trufla friðinn,
né flokkaríg og dægurþrasa kliðinn.
Og hrindið öllum andstæðum úr vegi,
svo eining hugar ferðum ráða megi.
Nú ríður á, í orði bæði og verki,
að óræk sýnum þjóðrækninnar merki.
Því safnið liði, sunnan, norðan, vestan,
— nú sóma íslands gera þarf sem mestan, —
þess verður meiri hagur þess og hróður
á heiðursdegi vorrar öldnu móður.
Þó fært ei henni gripi dýra getið
með gullnu skrauti, er altof liátt er metið,