Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1930, Blaðsíða 98

64
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISPÉLAGS ÍSLENDINGA
eg. Auk okkar fóru með okkur
tvær stúlkur og tveir eða þrír piltar,
sem réðust til okkar í vist. (Öll bú-
slóðin var flutt á 25 — 30 hestum,
svo þetta var heldur en ekki ferða-
mannalest.
Eg og elzta systir mín Matthea
vorum flutt í hripuim og hef eg ekki
fyr né síðar séð slíkan mannflutn-
ing. Yngsta systir mín var höfð í
opnum kassa í klyfi á móti matar-
skrínu okkar, en næstyngsta systir-
in var reidd af ýmsum til skiftis.
Mér er fátt minnisstæðara frá
bernskuárunum en þetta ferðalag
austur, enda hafði eg hlakkað til
þess í marga mánuði áður, eða frá
því föður mínum hafði verið veitt
prestakallið. Þá hafði hann skropp-
ið austur “til að skoða brauðið’’, var
mér sagt, og þótti mér það skrítið
tilefni, og tilhlökkunarefni útaf fyr-
ir sig, að vita hvernig þetta brauð
væri á bragðið. Eg þurfti ekki lengi
að bíða svars, því daginn eftir að
liann kom að austan fékk eg mér
reiðtúr á hnakknum hans ^em
geymdur var á kofforti upp á lofti.
En Matthea systir mín settist á söð-
ul móður minnar á öðru kofforti
og nú riðum við í sprettinum austur
að Odda. Við fórum að hnýsast í
bnakktöskuna, sem spent var aftan
við hnakk pabba, þá fundum við í
henni nokkrar sneiðar af smurðu
rúgbrauði með rúllupilsu og osti í
ofanálag. Urðum við heldur en ekki
glöð yfir þessum fundi, þarna var
auðvitað sýnishorn af því hvernig
“Oddabrauðið” leit út og smakkaði.
Matthea beit í og gaf mér líkt og
Eva Adam forðum. Brauðið reynd-
ist okkur mesta ljúfmeti. Já, svona
var þá Oddabrauðið, rauðseytt og
ilmandi, og miklu betra en bakaiú-
isbrauðið í Reykjavík! Eg var strax
þeiirar skoðunar að úr því brauðið
væri betra í Odda en Reykjavík,
væri sjálfsagt að vera þar.
Loksins rann upp sá dagur er
ferðin var hafin austur að Odda, og
eg settist í hripið annarsvegar á
klárnum gegnt systur minni í hinu
hripinu. Það hefir sjaldan farið
betur um mig en í hripinu þessu
því móðir mín hafði búið svo um
með sessum og koddum að eg gat
ýmist setið eða legið eftir ríld. Ein-
hver vinur minn hafði að skilnaði
gefið mér lítinn fána á stöng, sem
eg skorðaði fasta hjá mér í hripinu;
og þar að auki ihafði eg fengið
brjóstsykur og annað sælgæti tii að
maula á leiðinni. Mér fanst eg vera
einsog voldugur kongur í hásæti
þar sem eg sat þarna í liripinu og
sá um heim allan er við komum upp
í Öskjuhlíðina og við blasti allt út-
sýni yfir Reykjavík og nágrennið
með fjöllum í kring. Og nú færðist
lestin smámsaman áfram yfir holt
og mæla og heiðar austur á bóginn
og altaf bar nýtt og nýtt fyrir augu,
en ýmist riðu þau móðir mín eða
faðir samsíða okkur til að líta eftir
okkur hripabúunum og spjalla við
okkur. Eg hef aldrei hvorki fyr né
síður kynst jafn þægilegu og
skemtilegu farartæki og þetta hrip
var, en eftir fyrstu hrifninguna vag-
gaðist eg smám saman í værð og
sofnaði langan dúr þar til lestin
nam staðar og við náttuðum okkur
á Kolviðarhóli.
Hinsvegar þótti mér leitt að vita,
að Matthea systir mín undi sér
hreint ekki í sínu hripi. Hún kvart-
aði um hristing og hoss og það