Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1930, Síða 123

(Fluttur á Alþingishátíðbini 27. júní.)
Eftir séra Jónas A. Sigurðsson.
Þú, land, er augað eygði fjrst,
Með alhvít fjöll, af sólu kyst,
Með fuglasöng um sumardag,
Þér syng eg lijartans ástarlag.
Eg elska þig, og öll þín börn,
Þótt einatt reyndust þrætugjörn.
Eg aðeins kveð mín ástarljóð
Um ættarland og frónska þjóð.
Um aldaraðir þrautseig þjóð
Við þröngan kost í ýmsu stóð.
En tungan, sagan, sigurljóð,
er sögulandsins hjartablóð.
Að koma við þinn klæðafald
Er kraftur guðs og andlegt vald.
Þú gafst oss meira en mestu lönd:
í móðurhjarta og föðurhönd.
Mér gafstu alt, er áttir þú,
Þitt einfalt líf og feðratrú.
Því tel eg aðeins skuldaskil
Að skeinkja það, sem bezt er til.
Þar eru minnar æsku spor,
Þar á eg, maður, lífs míns vor.
Þar féllu og mín fyrstu tár
Sem frjódögg inn í þroskans ár.
Mig huldufólk á höndum bar,
Hver hóll og klettur bygður var;
En vafurlogar léku’ um reit,
Á landsins mintu kappasveit.
Þar sá eg guð í læk, í lind,
í laufgum dal, í snjófgum tind.
Þar sannleiksandinn sagði mér:
Drag saurga skó af fótum þér.
Ef helgan blett í heimi’ eg finn,
Er heima, ísland, staðurinn.
Þar dýrðarhimin eygði önd,
Og ástrík móðir rétti hönd. —
Þar hvíla minnar móður bein
Og móðurhjarta, und lágum stein’.
Og hún, sem kærleik kendi mér,
Mig knýtti, ísland, fast að þér.
II.
Fjær þá átthögum er,
Þráfalt andinn mig ber
Til þín, fornhelga feðranna strönd.
Land, með heiðloftið hátt,
þú, sem hjarta mitt átt, —
Við þig knýta mig kærleikans bönd.
Bljúgur faðma eg fold,
Kyssi munhýra mold,
Lýt þér, fágæta feðranna þjóð.
'Hvíli höfuð mitt þar,
Fyr er vagga mín var.
Hlýði fanginn á aldanna óð.
Lifi land, þjóð og mál,
Lifi sögunnar sál,
Blessi þúsund ár Þingvelli enn.
Lögum land byggi þjóð,
Eigum saman einn sjóð,
Frægi alheimur íslenzka menn.