Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1936, Síða 52

34
Tímarit Þjóðrœknisfélags Islendinga
ÞaS megnast böl, sem fann;
Og fjöllin byrgSu mér blíöa sól.—
Eg brosti’ ekki daginn þann.
í stormi eg sat viS stýri á gnoS
Um styztan sólstöSudag,
Og stormurinn fylti vota voS:
Þar virtist ei margt í hag,
Því öldurnar risu himin-hátt
Og hömuSust kringum far.
Þá fann eg andlegan innri-mátt,
Sem ætíS sigraSi þar.”
Sigurður elskaði vorið og minn-
ist oft á það í kvæðum sínum, og
eitt þeirra kallar liann “Vor,” og
í því eru þessi vísuorð:
“Ef viS vinnum meS vori,
Þá er von þeirri náS,
Sem helgar vorn huga,
Gefur hvervetna ráS.
“Eg vil vekja þær vonir,
Sem aS verma þig bezt;
Eg vil ljóselskur lifa
Þar sem líknaS er mest.
“Ef aS frelsiö þú finnur
Þessu frjómagni í,
Sem aS vorgeislinn vekur,
Þér finst vonin þín ný;
Þaö er guSsrikis gleSi,
Sem aS lagar þau ljóS,
Þegar vorómar vakna
MeS sinn eilífa ÓS.”
Og í kvæðinu “Yor, eg' elska þig”
er þetta erindi:
“Hví skyldi ekki hugur minn hlýna
ViS hækkandi vormorgun-sól,
Því GuS er þeim lífgandi ljósgeislum í,
sem lýsa og hlýja hvert skjól.”
1 sumum af kvæðum sínum talar
Sigurður til barnanna og æsku-
mannsins og' leggur þeim heilræði.
í kvæðinu “Til Sigurðar H. Jó-
hannson” (sonarsonar síns) seg’ir
hann:
“Og alt þaö bezta, er ættmenn þínir fengu,
Þá út í lífiö frjálsir, hraustir gengu,
Sé arfur þinn, sem ekki glatast megi
Frá ári fyrsta fram aS hinsta degi.”
Og í kvæðinu “Ein blaðsíða úr
sög'u ungdómsins” er þetta:
“Ef þú ekkert hræSist,
Afl meö viti fæSist;
Linur er sá, sem læöist,
Lund hans tötrum klæSist.
“Ef þig kvelur ótti,
AS þér feigSin sótti.
Falli verra er flótti,
Flestum eyöir þrótti.
“Gaktu hreinn og glaöur,
Gefst þá betri staöur;
Þetta mont og þvaöur,
ÞaS er heimska, maSur.”
Um sjálfan sig segir Sigurður,
að hann hafi jafnan verið léttlynd-
ur, og' það hafi löngum lijálpað sér,
þegar liann reyndi hið mótdræga
og harmur steðjaði að lionum.
Hann segir í kvæðinu “ Atliugun”:
“Mér hefir löngum hjálpaS lundin létt
Og ljós, sem stundum birtist anda mínum.”
Og kvæðið “Alt í brotum” lýsir
vel lyndiseinkennum og' hugarfari
Sigurðar:
“Eg beygi’ ekki kné fyrir mislitum móö,
Þars manndómur smækkar og þynnist;
En hvar sem aS manneskja mætir mér góS,
Öll meinsemd í huga mér grynnist.
Mót lyginni glaSur eg legg út í stríS;
MeS lifandi von eftir sigri þeim bíö.
“Eg ann þessu djarfa, sem leggur því liö,
Er laun sín hjá síngirni misti,
Sem hönd réttir veikum aS sannkristnum
siö,
Þó sjáist ei ágóöinn fyrsti.
“Og mér finst aö hópur sá þynnist,
Sem leitar aö GuSi í ljósgeislum þeim,
Er lýsa og gleSja vorn kaldlynda heim.”
Á sumardaginn fyrsta 1930 orti
hann kvæðið, sem þetta er í:
“En láttu þér ekki leiSast sú stund,
Sem ljósinu breytir í kvöldsóIar-roSa,
En hirtu þaS gulliS meS hugsandi lund,
Því helgustu guösdýrS hún er þér aö boSa;
Og aldrei í lífinu fékstu þann fund,
Sem frjálsara gjörir en þetta aS skoöa.”