Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1936, Síða 55

Fáorð minning Sigurðar Jóhannssonar
37
ára gamall, var hann kominn vest-
ur að ísafjarðardjúpi með föður
sínnm og er þar smaladrengur á
ýmsum bæjum næstu fjögur eða
fimm árin.
Æfiágripið endar við árið 1864,
eða þar um bil, og um það leyti var
Si gurður að búa sig undir ferm-
ingu og gekk til spurninga í Yatns-
firði til séra Þórarins Böðvars-
sonar. — Á þeim ái*um segist Sig-
urður liafa le.sið nokkuð af Islend-
ingasögunum, kvæði þeirra Egg-
erts Ólafssonar, Jóns Þorláksson-
ur, Bjarna Thórarensen, Jónasar
Hallg rímssonar, og I íka Njólu
Björns Gunnlaugssonar, og kveðst
hann þá liafa lialdið mest upp á
þá Jón Þorláksson og Jónas.
Vafalaust hefir Sigurður byrj-
að snemma að sækja sjóróðra, því
að í bréfi, sem hann skrifaði mér,
segist liann liafa stundað þá at-
vinnu .á Vestf jörðum í 24 ár.
Si g'urður kvæntist þann 11. nóv.
1880 og' gekk að eiga Sólveigu
Kristjánsdóttur, hálfsystur IJá-
varðar Sigurðssonar í Bolungar-
vík. Og sumarið 1892 fluttust þau
vestur um liaf og settust að í Win-
nipeg, voru þar í fjögur ár, og
fbittust þaðan til Keewatin í Ont-
ario, og þaðan fóru þau vestur á
Kyrrahfasströnd árið 1908, voru
fyrst á Point Bobei'ts, og svo í
Vancouver, B.C. Og þar andaðist
Sólveig þann 5. febrúar 1921. —
Bau Si gurður og Sólveig eignuð-
ust átta börn, og dóu tvö þeirra á
Islandi, en fimm í Canada. Eina
barnið þeirra, sem er á lífi, þegar
betta er skrifað, er Jóhann S. Jó-
hannson, sem á heima í New West-
minster, B.C. Hann er kvæntur
Auroru dóttur liins valinkunna og
gáfaða merkismanns Guðmundar
Anderson, sem dó í Vancouver,
B.C., þann 27. des. 1934. — Þau
Sigurður og Sólveig' tóku stúlku til
fósturs, eftir að þau komu vestur
um liaf. Hún heitir Kristbjörg og
er dóttir Elíasar Elíassonar og
Guðrúnar, dóttur Hávarðar hálf-
bróður Sólveigar. — Eftir að Sig-
urður varð ekkjumaður var hann
um tíma hjá frændfólki sínu í Wyn-
yard, og' líka var hann um nokkurn
tíma í Manitoba; en svo fór hann
aftur vestur að liafi til sonar síns
og teng'dadóttur í New West-
minster og' dó þar þann 18. des-
ember 1933, og var jarðsunginn af
séra Albert E. Kristjánssyni.
Sigurður Jóhannsson var mætur
maður og gáfaður, og öllum var
lilýtt til lians, sem nokkur kvnni
höfðu af honum. Og liann átti
marga einlæga vini. Hann var
hreinskilinn og' dagfarsgóður, og
ávalt glaður og' hress og' viðmóts-
þýður. Ilann var lengstum lieilsu-
sterkur. Og' hann mintist oft á
])að í bréfum sínum á síðari árum,
livað lieilsa. sín væri góð. 1 bréfi,
sem hann skrifaði mér í ágústmán-
aðarlok 1933 (síðasta árið, sem
hann lifði), segir hann: “Það
fyrsta, sem eg segi þér í fréttum,
er það, að eg varð 83 ára þann 24.
þessa mánaðar, og má eg segja að
ellin fer snildarlega vel með mig.
Eg' er óbreyttur að heilsu, bæði
andlega og líkamlega, og er það
meiri gjöf en með orðum verði út-
máluð.”
Bg læt svo að lokum hér með
fylgja þrjú síðustu erindin úr
kvæði því, sem Sigurður nefndi:
“Þegar Sigurður Jóhannsson er
allur”: