Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1936, Síða 87

Á fornuwi stöðvum
69
þarna var þá vísir að blómgarði
bak við Möllers liúsið. Hér var
komin brauðbúð, sem áður var
skósmíðaverkstæði halta Leifa.
Þetta hlaut að vera læknishúsið.
Hans læknir hafði, að sögn, fengið
lausn frá embætti. Eíf til vill bjó
nú eftirmaður hans þarna. “Lífið
manns hratt fram hleypuir, liaf-
andi enga bið.”------Óskir og á-
úugamál breytast. Fyrir tuttugu
árum síðan mundi liann liafa orð-
ið orðlaus af gleði, ef liann hefði
alt í einu eignast hundrað krónur.
Hann varð að borga meira þjórfé
en það, áður en ferðinni lyki.
Hvað honum var það minnis-
stætt þegar þau Lína komu hingað
fyrst. Ör af gleði leiddust þau út
uieð firðinum :—- út að Naustum.
En. að hugsa sér svo allar þær
raunir sem þau rötuðu í, meðan
þau voru í þessum litla moldar-
kofa þarna út frá.
Hann herti á göngunni. Hérna
yar konsúlshúsið, nýmálað, og auk-
ið við það. En þar sem Hannesar-
b*r hafði verið, stóð nú nýtt, ljótt
steypuhús. Þorgerður Hannesar
leit oft til Línu meðan drengirnir
Hg'u banaleguna. Hún lilaut að
Vera komin á áttræðisaldur — ef
hún var ofanjarðar.
Já, þarna stóð Óilafsbúð, eins og
gamall máður minnisvarði. End-
urminningarnar istreymdu u'pp í
huga hans. Oft hafði nú verið gott
að koma heim. Sjá ljósið í glugg-
anum. Mæta Línu fyrir innan
Jyrnar, rjóðri frá eldstónni. Vera
vafinn blíðu og ástríki. Nei, ekki
ðafði hann ætíð vieiið óánægður
hérna.
Ólafsbúð sýndist lítið breytt.
trörlegri sem von var, rúður
brotnar, og þakið sigið.
En sjálfur var liann breyttur —
andl'ega og líkamlega, Fullorðins-
legri — grár í vöngum. Og Lína
— Lína hafði dáið úr mislingunum
sem gengu hér 1916, — átta árum
eftir að hann fór að heiman. 1 sjö
ár hélt hún áfram að skrifa hon-
um. Þegar hann liafði fengið þrjú-
fjögur bréf í röð, frá henni, skrif-
aði hann nokkrar línur, eitthvað
um daginn og veginn, og sendi þá
nokkra dali. Hún var svo barna-
lega þakklát fvrir hvað lítið sem
var, og endaði jafnan næsta bréf
með setningunni: “Það kom sér
svo vel.”
Ivom sér svo vel! — Því hafði
hann ekki reitt sig inn að skyrt-
unni, til að gleðja liana.
Oft hlustaði Lína hugfangin á
loftkastala-byggingar hans — eins
og barn sem hlýðir á æfintýri. —
Þá hafði liann fleiri skip í förum,
en gamli Geir. Þau áttu hús sem
var þrisvar sinnum stærra en
Viknesshúsið. Hann kallaði kon-
súlinn Henrik, og þúaði lækninn.
Þau áttu bæði orgel og píanó, og
a.lla veggi þakta myndum. Lína
gekk á “ dönskum búning” og stíg-
vélaskóm hversdagslega, — Það
þurfti svo lítið til að gleðja hana.
Ef hún aðeins vissi hvað efni
lians og álit voru létt á metunum
móts við það, að geta. glatt hana.
En til livers var að tala um slíkt.
Það var annars undarlegt hvað
sami maðurinn gat litið ólíkum
augum á lilutina. Kannske var
eitthvað til í því með tvískinnung-
inn í fari flestra. Af liverju gat
hann ekki verið ánægður hér, hjá
Línu og drengjunum — að minsta
kosti eins ánægður og fólk er ftest.