Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1936, Side 90

72
Tímarit Þjóðrœknisfélags íslendinga
fyrir jólin 1915, og .sagði lát Ey-
mundar litla. Hún grátbeiddi liann
um fargjald, því nú gæti hún með
engu móti unað heima. — En þá
var hug lians svo farið, að honum
fanst ógjörningur að hnýta þráð-
inn á iiý. Hann svaraði ekki bréf-
inu.
Hver var ástæðan fyrir slíkri
harðúð hjartans? Metorðagirni og'
fésælni ? Líklega, en þó ekki ein-
göng-u. Að vísu hafði hann ])á á-
sett sér að liætta ekki fyr en hann
yrði einn af eigendum Trellis út-
gjörðarfélagsins og sjá-lfsagt hugs-
að að Lína yrði þröskuldur á þeim
vegi, en ráðning' gátunnar lá áreið-
anlega miklu dýpra. Bitt gladdi
hann þó: að kona átti engan þátt í
]iví. Vissi ekki að Theresa Trellis
var til — kyntist henni ekki fyr en
sex mánuðum síðar.
Snemma árs, 1917, skrifaði lmnn
málaflutningsmanni í Reykjavík,
viðvíkjandi skilnaði við Línu.
Fékk þá að vita að hún liefði dáið
af afleiðingum mislinganna, 1916.
—Dáið í þessum litla moldarkofa.
Á síðastliðnum árum hafði liann
sjaldan minst Línu — gjört sér far
um að gleyma henni, og erfiðleik-
uiium heima. Enn í sumar, þegar
þau hjónin höfðu dvalið um hríð í
Englandi, greip liann óviðráðanleg
þrá að fara til Stafnfjarðar.----
‘ ‘ Eg' skil þig ekki, Edmond, ’ ’ liafði
Theresa sagt, “þú sem átt engin
skyldmenni þar, og hefir verið svo
lengi í burtu. ’ ’ Til allrar hamingju
stakk hún ekki upp á því að fara
með honum.
Og nú var liann hér á fornum
stöðvum, óþektur af öllum------
Ertu heyrnarlaus, landi ! Goða-
foss er búinn að blása tvisvar. Það
er naumast þú hefir orðið hrifinn
af kofagarminum!
Eymundur gekk eins og í leiðslu
í áttina til skipsins. Ef hann bara
gæti snúið við, og farið beina leið
til Englands! Iiann liafði lokið
erindi sínu.----Það var alt ann-
að en ánægjuleg tilhugsun að
flækjast inn á fjörðum næstu tíu
dagana — innan um fans af ókunn-
ugu fólki. Til allrar hamingju gat
hann náð í skip til Leitli, daginn
eftir að hann kæmi til Reykjavík-
ur. Hann gekk fram á skipið,
studdist fram á borðstokkinn, leit
inn til Hofs. Alt í einu mintist
hann löngu gleymds ræðu-texta
síra Hailldórs: “Að hverju gagni
kæmi það manninum þótt hann
eignaðist allan heiminn, ef hann
biði tjón á sálu sinni.”