Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1936, Qupperneq 92

74
Tímarit Þjóðrœhnisfélags Islendinga
ir því við að það hafi nokkrir
bændur spurt sig að því, hvort
hann þyrfti ekki að senda skipið
til aðdrátta, því það væri víða hart
í búi þetta vor. En það vantaði
formanninn.
Það var hik á mér að gjöra þetta,
en spyr hann þó hverjir mennirnir
séu. Hann sag’ði mér það'. Þá
fann eg það út að það voru engir
af þeim drykkjumenn og allir eitt-
livað vanir sjómenslcu, að minsta
kosti kunnu allir að róa.
Séra Stefán sagði mér að Ólafur
Björnsson, frændi sinn, færi frá
sér; liann átti þá heima í Stafholti
og var nýútlærður búfræðingur, og
bætir því svo við, að liann sé góð-
ur sjómaður. Svo þetta varð, og
ferðin gekk bæði fljótt og’ vel;
fengum við ýmist logn eða leiði og’
það reyndist rétt að Ólafur Björns-
son reyndist langhezti maðurinn.
Þetta hefir verið að nokkru leyti
útúrdúr, að segja frá ]>essari ferð
minni, nema til að segja frá, að
mér féll vel við skipið, hvort sem
það var undir seglum eða árum.
Við fengum ])ó hvassan beitivind
yfir Hvalfjörð á heimleiðinni.
Á Stafholtsskipinu þetta liaust
og þessa slysaferð var Runólfur
Jónsson bóndi á Haugum í Staf-
holtstung-u, þá hreppstjóri sveitar-
innar, orðinn nokkuð roskinn mað-
ur, hafði verið formaður á sínum
fyrri árum bæði í fiskiróðrum og
milliferðum og þótti góður for-
maður; liann var greindur maður
og sérstakt valmenni, vildi miðla
öllum málum með góðu, og’ því
mjög vinsæll maður í stöðu sinni.
Hásetar á Stafholtsskipinu
])essa ferð voru þrír vinnumenn
séra Stefáns, Árni, Ólafur og
Magnús, alt ungir menn, í kring-
um tvítugt, en þó orðnir vanir sjó-
mensku, og Teitur uppeldissonur
Guðrúnar á Iíaugum, seinni konu
Runólfs, ungur maður, líka góður
sjómaður. Sá fimti var Jón Magn-
ússon frá Stafholtsveggjum- þá
ungur bóndi að Arnarlioltskoti, og
sá sjötti var fátækur bóndi, Bjarni
frá Litlu-Skógmm, og svo Runólfur
formaðurinn. Eg heyrði sagt að
hann hefði sagt: ‘ ‘ Eg ætla að hafa
Teit með mér til að róa fyrir mig,
því eg veit ekld livað góður til róð-
urs eg er orðinn; hann er líka g’óð-
ur sjómaður og getur tekið stýrið,
ef eitthvað verður að mér.” Eg get
iiugsað mér að lionum liafi flogið
í hug að það gæti skeð að hann yrði
drukkinn, því lionum þótti gott vín,
þó hann gæti ekki kallast drykkju-
maður. Á Staflioltsskipinu voru
ellefu manns á suðurleiðinni, f jór-
ir yfirsldps sem kallað var. Árni
sonur séra Stefáns fór suður til
Reykjavíkur til að sækja liesta,
sem höfðu verið léðir suður og um
leið að sjá um alla úttekt fyrir
lieimilið, einnig fór Marta tengda-
dóttir séra Stefáns, ekkja. Jóns
sonar hans, (þau bjuggu á Neðra-
nesi, og hann tók hana til sín með
þremur börnum, þegar maður
hennar dó); hún átti að sjá um það
sem út átt’i að taka til klæðnaðar.
Svo var ung’ stúlka, sem fékk far,
Yilborg Brynjólfsdóttir frá Ilreða-
vatni og svo roskin ekkja, Björg
frá Efranesi, sem fékk far líka.
Ekki urðu þessi tvö skip sam-
ferða á suðurleiðinni, því Björn og
við vorum búnir að liggja til bvrj-
ar í tvo daga, að bíða eftir að það
lygndi þetta suðvestan rok, og tók-
um því fyrsta tækifæri þegar að