Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1936, Síða 93

Slysið og mannskaðinn í Brákarsundi 1872
75
lygndi. En Stafholtsslripið var
ekki alveg- tilbúið. Yið fengum
fyrst logn ofan ána og út fjörð-
inn, en þá sáum við að það ætlaði
að livessa á norðan og kannske
gjöra norðanveður, og það leið ekki
á löngu að vindur kæmi' svo við
fengum þægilegt leiði út á Akra-
nes, en af því það var komið undir
kveld, segir B jörn við okkur: ‘ ‘ Eg
held það sé bezt að við verðum hér
í nótt, því það lítur út fyrir að
okkur muni ekki vanta leiði á
morgun hvort sem er; eg hefi líka
nokkuð mikið að gjöra hér við að
undirbúa fyrir bakaleiðina, svo
maður þurfi ekki að vera hér lengi,
ef svo stendur á. ’ ’ Svo segir hann
við okkur: “Ef þið liafið nokkuð
að útrétta hér er bezt að þið gjörið
það í kveld, svo alt verði tilbúið
þe gar við komum til baka. ’ ’
Yæsta morgun var stormur á
norðan, þó ekki komið hávaðarok.
Við fórum bráðsnemma af stað
suður. Björn sagði okkur að við
skyldum gjöra alt þann dag sem
við þyrftum að gjöra, því ekki væri
ómögulegt að þetta dvtti niður þá
um nóttina, þó sér sýndist ekki
loftið líkt því. Klukkan þrjú um
daginn kemur Stafho'ltsskipið;
hafði farið með morgunflóðinu
ofan árnar og kom ekki við á skag-
anum. Við fórum niður á bryggju
nð heilsa þeim. Þá segir Runólfur
við Björn: “Mér þótti vænt um að
s.]á ykkur hér, því nú eru meiri lík-
nr til að við getum orðið samferða
heim. því við ættum að geta verið
tilbúnir þegar veðrinu slotar.”—
“Mér þætti það líka skemtilegra,
geta orðið samferða,” segir
B.jörn. Svo spyr hann Runólf hvort
að vindurinn hafi ekki verið skolli
hvass á leiðinni. “Hann mátti ekki
vera hvassari, ’ ’ segir Runólfur.
Daginn eftir var sama norðan-
rokið. Þá kemur Marta til Björns
og biður liann að lofa sér að vera
með honum heim, því liún sé svo
lirædd á Stafholtsskipinu; hún hafi
aldrei fundið til sjóhræðslu fyr á
æfi sinni, og hafi hún þó oft verið
á sjó í nokkuð hvössu, og jafnvel
eins livössu og verið hefði daginn
áður; hún hefði haldið að skipið
færi um í hverri öldu. Þá segir
Björn: “Hefirðu ekki heyrt þá
reglu, sem eg hefi sett mér, að liafa
aldrei kvenfólk í þessum milliferð-
um, og allra sízt á haustdegi, og
það í þessum veðraham?” Þá segir
liún: “Eg hefi heyrt þetta, en skal
ekki trúa því fyr en eg má til- að
þú neitir mér um það, því eg
treysti þér og þínum mönnum
miklu betur með sjómensku en
þeim á hinu skipinu.” Þá segir
Björn: “Ef svo er, þá er liart fyrir
mig að neita þér, og eg skal lofa
þér að vera með okkur, að minsta
kosti upp á Akranes; eg þarf að
bæta þar svo miklu á skipið; en við
getum talað um það þar.” Iiún
segir: “Eg er mjög g'löð yfir þessu,
því eg veit að þú gjörir það ekki
endaslept við mig fyrst þú lofar
þessu. Eg hefði farið landveg
heim með Arna hefði nokkur söð-
ull eða reiðveri verið til á hestinn,
heldur en að fara á Stafholtsskip-
inu.
Við urðum að bíða í Reykjavík í
tvo sólarhringa, þar til það sló á
logni alt í einu. En loftið var mjög
vindalegt, leit helzt út fyrir að það
ætlaði að livessa á suðaustan, en
það var leiði fyrir okkur, svo um
hádegisbil fóru bæði skipin að