Sagnir - 01.05.1982, Blaðsíða 98

ur auðvitað ekkert barn. Þá sleppir Þórleifur
vitaskuld þeirri glannalegu staðhæfingu Jón-
asar að íslendingar hafi orðið kjarkmikil og
óstýrilát þjóð af því hvernig landnámið bar
að, en þarmeð er klausan öll orðin að næsta
marklitlum fróðleik.
Þetta er að mörgu leyti dæmigert fyrir
efnismeðferð Þórleifs. Hann stingur inn
miklu af varnöglum um áreiðanleik í anda
vísindalegrar sögu, án þess þó að nemendur
fái nokkurt tækifæri til að spreyta sig á að
meta gildi ótraustra eða andstæðra heimilda.
íslandssaga hans er víðast eins og bragðdauf
uppsuða af bók Jónasar. Þetta er saga orðin
að staðreyndasafni, dæmigerð hlutgerving.
Bók Þórleifs var varla komin úr prent-
smiðjunni áður en fólk var farið að hreyfa
andmælum gegn hlutgerðri sögukennslu í
grannlöndum okkar og heimta róttæka
endurnýjun af ýmsu tagi. Sú skoðun hefur
rutt sér til rúms að það sé tilgangslaust að
láta læra staðreyndir þjóðernissinnaðrar
sögu eftir að bæði kennslubókarhöfundar og
kennarar hafa misst alla löngun (eða þor) til
að innræta börnum að þau tilheyri sérstak-
lega merkilegri þjóð. En hvað á að koma í
staðinn? Um það eru margir að hugsa, og
nokkrir að skrifa, þessi árin. Skólarann-
sóknadeild menntamálaráðuneytisins er
komin vel af stað með endurskoðun náms-
efnis fyrir grunnskóla. Fyrir framhaldsskól-
ana hefur minna verið gert enn. Hér er ekki
staður til að rekja þá hluti nánar eða setja
fram hugmyndir um hvað eigi að móta
námsefni skólanna í næstu framtíð. Þetta
átti bara að vera grein um þjóðernisstefnu.
En í greininni i Sögu geri ég örlitla tilraun til
að hefja umræðu um framtíðina.
96