Ritið : tímarit Hugvísindastofnunar - 01.01.2005, Síða 37

SNÚÐUR SKTPTTR UM HLUTVERK
ur í kj-allara, þar sem er kalt og dimmt og
verðtir hræddur við kónguló. Hann dett-
ur niður í kolastíuna og þegar hann
kemur upp aftur er hann svartur í fram-
an. Síðan kemur Snælda, frænka Snúðs, í
heimsókn til hans. Snælda er gjörólík
Snúði, hún er einmitt strört á litinn, með
fallega bláa og gula húfu sem hefur rauð-
an hnapp í toppinum, og er mesti ærsl-
abelgur. Þau fara í kapphlaup á nillu-
skautum umhverfis Rosbrunninn, búa tál
bát úr dagblaði og Snælda, sem er alltaf
svo áræðin, vill verða skipstjórinn. En
báturinn sekkur í tjömina. Þau baka
pönnukökur, en þegar Snúður snýr
pönnuköku í loftinu, lendir hún á hausn-
um á Snældu sem brennir sig og veinar ámátlega. Snúður tosar henni að
gosbrunninum og kæhr hausinn á Snældu. Síðan sleppa þau kanarífugl-
inum úr búrinu og hann er feginn frelsinu. Þau spila á grammófón og
Snælda sest undireins á plötuna og hringsnýst. Snælda stenst öilum
snúning. Hún khfrar á undan upp gluggatjöldin, stekkur yfir í ljósakrón-
una og þar róla kettlingamir sér þangað til krónan dettur niður. Snælda
fær einn skerminn yfir sig og Snúður skelfur af hræðslu. Þau reyna að
opna kommóðuskúffu til að vita hvort þar sé fjársjóður, en þar er þá miði
þar sem stendur að stilltir og prúðir kettlingar geri ekkert af sér þótt þeir
séu skildir einir eftir heima.
Þriðja bókin, Snúðiir og Sruelda áskíðum, segir frá því þegar þessir tveir
htlu kettlingar fara í skíðaferðalag.3 Hún hefst á því að Snælda kastar
snjóbolta í Snúð þegar hann brunar framhjá á skíðunum. Það verða samt
mikhr fagnaðarfundir. Þau fara í kapp á sleðum og bruna niður brekkuna,
en Snúður rekst á h'tið grenitré svo að hann þeytist upp í loft en lendir á
sleða Snældu og þau koma því bæði saman í mark. Þau lenda í snjóbyl,
allt er hvítt nema Snælda, þau villast og detta niður um spnmgu sem
reynist vera reykháfurinn á skíðakofanum. Þau verða bæði sótsvört og
meðan Snúður fær sér bursta og byrjar að snyrta sig fer Snælda að snuðra
Pierre Probst, Snúður og Snælda áskíðum, Yilbergur Júlíusson þýddi, Reykjavík, Set-
berg, 1957.
35