Ritið : tímarit Hugvísindastofnunar - 01.10.2006, Side 96

DAGNÝ KRISTJÁNSDÓTTIR
því að ástin er ekki tdl. í verkum Kristínar Ómarsdóttur verður hin þung-
lynda afaeitun jafaframt að uppreisn og viðsnúningi á hefðbtmdtmum
skilgreiningum hugtaka eins og ást og trú. Þessi hugtök mætast gjama í
hinu þriðja eða dauðanum.
Daginn sem. ég vakna ekki...
Það er varla ofsögum sagt að dauðinn sé alltaf nálægur í verkum Krist-
ínar Ómarsdóttur, sem harmleikur, gamanleikur, sjónarspil og hneyksli.
Ljóðið „Ósk“ hljóðar svo:
Daginn sem ég vakna ekki
Óska ég mér þess
Að einhver verði nálægt
Einhver sem þekkir líkama minn.29
Það viðhorf til dauðans sem hér birtist virðist vera trúlaus afstaða efais-
hyggjumannsins því það er fyrst og fremst hinn dáni líkami sem þarf að
gera til góða. Um leið er þetta mun flóknara mál. Hinn dáni líkami hins
elskaða er áfram elskaður en líka hlutgerður. Með vantrú sér lesandinn
hvemig bræðurnir í Elskan mín ég dey þvo og farða lík systurinnar, þvo
og greiða hárið, skreyta það, lakka neglur og klæða líkið í litrík og
frumleg föt. Dauðinn hefar gert form og lögun líkamans ósveigjanlega
og stíf, líkið er eins og brúða eða gína og kannski má lesa þessa senu sem
ádeilu á hlutgervingu tískuiðnaðarins á kvenlíkamanum sem heldur
áfram út yfir gröf og dauða. En sú ástríka og fagurffæðilega meðferð á
hinum dána líkama sem lýst er í textanum er bæði grótesk og saklaus eins
og leikur barns að brúðu. Leikur barns að brúðu getur minnt á það
hvernig ættbálkurinn hlúir að tótemum sínum og bæði hér og víðar er
stutt í að líkaminn og einstakir líkamshlutar verði blæti.30
Öll skáldsagan byggist á því að hugtökunum „lífi“ og „dauða“ er
endastungið og mörkin milli hinna dauðu og lifandi verða óskýr eða em
afmáð á kamivalískan eða gróteskan hátt. A sama hátt er hið hömlulausa
ofbeldi sem við mætum í Ðynmnm þröngu gert hlutlaust og óskaðlegt því
29 http://www.art.is/lifelines/life9.htm.
30 Guðbergur Bergsson og Kristín Ómarsdóttdr eiga ýmislegt sameiginlegt og eitt af
því er sérstakt dálæti á tám.
94