Þjóðlíf - 01.07.1990, Qupperneq 107

Gunnar Salvarsson skólastjóri ræðir við nemendur í matsal skólans.
forsenda þess að heyrnarlausir unglingar
geti hafið framhaldsnám, sagði Gunnar og
benti á að heyrnarlausir hefðu vilyrði
menntamálaráðherra fyrir því að komið
verði upp samskiptamiðstöð sem hefði
það hlutverk að stuðla að menntun tákn-
málstúlka og sjá til þess að heyrnarlausir
gætu nýtt sér þjónustu þeirra t.d. í námi á
framhaldsskólastigi. Eins og staðan er í
dag er hægt að segja að framhaldsskólarnir
séu lokaðir heyrnarlausum. Gunnar sagð-
ist vonast til að samskiptamiðstöðin tæki
til starfa á komandi hausti, og með því yrði
stigið stórt framfaraspor fyrir heyrnar-
lausa.
— Það er óhætt að segja að hér við
Heyrnleysingjaskólann sé vagga menn-
ingar heyrnarlausra á Islandi. Hér er starf-
rækt auk skólans sjálfs, forskóli fyrir börn
á aldrinum 0-6 ára, hér er heimavist fyrir
heyrnarlaus börn utan af landi og hér opn-
uðum við síðastliðið haust félagsmiðstöð
fyrir nemendur. Við erum ákaflega stolt
yfir þeirri starfsemi sem þar fer fram.
Fram að því urðum við að senda börnin
heim strax að skóladegi loknum. Heima í
hverfunum beið þeirra oft lítið annað en
einangrun þar sem flest þeirra eiga fáa eða
enga heyrandi vini, sagði Gunnar og bætti
við að margir fullorðnir heyrnarlausir
lifðu mjög einangruðu lífi. Hann sagði að
það hefði komið fram í könnun sem Fé-
lagsvísindastofnun hefði gert fyrir nokkr-
um árum að heyrnarlausir búi við erfiðar
aðstæður, flestir vinni láglaunastörf og fá-
ir hefðu lagt stund á framhaldsnám. Þá
sagði Gunnar að það væri fátítt að heyrnar-
lausir giftust heyrandi.
— Heyrnarlausir halda mikið hópinn
og það má segja að þeir séu eins og stór
systkinahópur, það hefur orðið til þess að
heyrnarlausir flytjast úr landi og leita sér
að maka erlendis, sagði Gunnar.
Hann sagði að þó heyrnarlausum færi
fækkandi þá væri nokkuð stór hópur af
heyrnarskertum börnum hér á landi.
Gunnar sagði að þessi hópur ætti við veru-
leg vandamál að stríða. í raun væri hann
milli tveggja vita, tilheyrði hvorki heyr-
andi né heyrnarlausum.
— Sjálfsmynd heyrnarskerts barns er
oft á tíðum mjög neikvæð, það er ekki
spurningin hvort þessir krakkar hætta í
skóla heldur hvenær þau hætta. Okkur er
ekki kunnugt um heyrnarskerta sem hafa
lokið háskólanámi. Þetta er ekki spurning
um greind heldur það að þau fá ekki nám
við hæfi og hafa orðið undir í sínum skóla-
samfélögum, sagði Gunnar og bætti við að
gera mætti ráð fyrir að á forskóla og
grunnskólaaldri væru eitthvað um 100
heyrnarskert börn.
— Eg held að það sé mikilvægast fyrir
heyrnarlausa og heyrnarskerta að fordóm-
um í garð þeirra, sem ekki geta beitt fyrir
sig mælsku eða orðum, verði eytt. Fólk
sem hefur enga heyrn eða er heyrnarskert
býr yfir jafnmiklum hæfileikum og annað
fólk þó svo að það geti ekki tjáð sig eins
auðveldlega, sagði Gunnar Salvarsson
skólastjóri Heyrnleysingjaskólans að lok-
um.
0
ÞJÓÐLÍF 107