Tímarit Máls og menningar - 01.05.1943, Side 62

56 TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
sem enga hugmynd gefa þó um skáldskap þess. Því að menn syngja
að jafnaði á eftir fyrsta erindinu: þar kom út ein álfamær, því næst:
þar kom út ein önnur, þar kom út hin þriðja, og þar kom út hin
fjórða, og þá eru menn orðnir svo þreyttir. að þeir venda sínu
kvæði í kross — þannig verður kjarni kvæðisins útundan, en hann
er um hinn unga mann, sem álfamærin kyssir og leggur saxi í
brjóstið um leið.
Gagnlaust er að leita að höf-
undum þessa kveðskapar í bók-
menntasögum, enginn kann að
nefna þá. Sumt er orðið til af
sjálfu sér, smám saman: orð-
stef hafa smám saman fengið
skáldskaparmót, annað er að
vísu í öndverðu ort af einum
manni. en hann hefur gleymzt.
Allir og enginn eiga þessi
kvæði. Þau lifa lífi sínu í
munnmælum, eru sífellt að
breytast. Einn hefur þau á
einn veg, annar á hinn; eitt til-
brigðið er eins rétt og annað.
Aðeins örsjaldan er hægt að
rekja uppruna þessa kveðskap-
ar. Gátan um regnbogann: „Hver er sá veggur víður og hár“ er
komin úr gamalli rímnavísu, það er lýsing á höll Miklagarðskeis-
ara í rímum, sem nefnast Geiplur:
Veggrinn bæði víðr og bár
vænum settur röndum,
grænn og rauður, gulr og blár
og gjörr af meistara höndum.
Þá er vísa ein í Mæðgnasennu Þórðar á Strjúgi:
Við skulum ekki bafa hátt,
hér er margt að ugga;
í allt kvöld hef eg andardrátt
úti heyrt á glugga.