Tímarit Máls og menningar - 01.05.1943, Blaðsíða 105

TIMARIT MALS OG MENNINGAR
99
KJÖRVIÐUR
Ur aldanna rökkri ber þan höfuðin hæst,
er hneigðu sig fyrir listaguðsins brá.
— Sú fylking var kannske fámenn, en sterk og glæst,
er fjöturinn sleit og nýja ströndina sá
og græddi þar meiðinn, er hófst svo vítt og hátt,
að hurfu þar undir gervöll Norðurlönd.
Og rótin hans hefur um aldirnar heima átt
á Islandi — þeirri goðunum vígðu strönd.
Og hví skyldi færast fúi inn í þann meið,
sem fæðzt hefur upp við þjóðlífsins morgunskin;
og hver myndi þora að brugga honum banaseið
— þeir brytu þá jafnframt lífs síns eigin hlyn.
— Það „mærðartimbur“, sem óx hér á landnáms öld.
skal enn verða „laufgað máli“ og þroskast vel.
Og það skulu reynast minnimáttar völd,
sem mynda sig til að koma því í hel.
— Sá orðlistar meiður! •— Þar höfðu þeir hitann úr.
er heimtuðu „fáum smáum“ hinn týnda rétt;
og 'hann var skjólsæll og heitunum sínum trúr
um hundruð ára við lægri og æðri stétt. —
Þó stundum næði um kjörviðar kvist og grein
frá klökuðum póli, þar sem ekkert grær,
það sakar ei neitt, því rótin er aðeins ein
og aldagömul, hin sama í dag og í gær.
Þó einhverjum virðist laufið með nýfengnum lit
og lögun þess hafa breytt hinum forna svip,
í sterkviðrum á það þó alltaf sinn gamla þyt. -—
Og undir þess krónu byggðu margir sín skip,
og án þcss að bafa þar barningsárar um borð,
þó beina skyldi þeim út á hin fjarstu höf.
því vélin, sem knúði, var: listrænn andi og orð
— sú aldanna sól, hin máttuga vöggugjöf.
T