Tímarit Máls og menningar - 01.05.1943, Síða 107

Jóhannes úr Kötlum: Aðalsteinn Sigmimdsson
Aldrei er svo bjart yfir öðlingsmanni,
að eigi geti syrt eins sviplega og nú;
og aldrei svo svart yfir sorgarranni,
aff eigi geti birt fyrir eilífa trú.
Þetta stutta erfiljóð Matthíasar flaug mér
ósjálfrátt í hug, þegar mér hárust til eyrna
tíðindin um hið óvenju sviplega fráfall Að-
alsteins Sigmundssonar kennara. Meiri trú-
manni hef ég ef til vill aldrei kynnzt og vissi
ég þó ekki til, að hann tryði á neina sér-
staka guði. því síður djöfla, heldur blátt á-
fram á manninn: eðli háns, möguleika og
takmark. Að unnt væri að ala hvert manns-
barn upp til mikils þroska, bæði andlegs og
líkamlegs, það var hans evangelíum, hans á-
trúnaður. Og þetta var ekkert yfirskin, engin varajátning, lieldur
hjartfólgin hugsjón, sem hann fórnaði öllum kröftum sínum fram
á aldurtilastund.
Starf Aðalsteins Sigmundssonar fyrir málstað íslenzkrar æsku
er svo þjóðkunnugt, að vart getur þann, er eigi kann skil á nafni
hans og verðleikum. A annan tug ára hafði hann verið einn helztur
forvígismaður ungmennafélaganna og tekið drjúgan þátt í hreyf-
ingu skáta. En kennslustarfið var þó löngum höfuðviðfangsefni
hans, og jafnan mjög rómað, enda fylgdust fáir af öðrum eins á-
huga og kostgæfni með hverskonar nýjungum í fræðslumálum sem
hann, auk þess sem persónulegir hæfileikar hans til uppalandi áhrifa
voru með afbrigðum farsælir. f fám skrumlausum orðum sagt:
hann var einn hinn merkasti æskulýðsleiðtogi, sem vér áttum.
En jafnframt var hann alla stund reiðubúinn og öruggur liðs-
maður hverskonar menningarviðleitni, og fór þar aldrei að flokks-
lögum. Að vísu var hann fastheldinn á kjarna ákveðinna jrjóðmála-
skoðana, svo sem verið hafa fleiri bezt gerðu samherjar hans á því
sviði. en hafa þó aldrei látið neinar dægursveiflur hindra stuðning
Aðalsteinn Sigmundsson