Tímarit Máls og menningar - 01.12.1954, Qupperneq 6

196
TÍMARIT MÁI.S OG MENNINGAR
arinnar eru til timræðu og halda þeim skoðunum fram án þess að hirða, hvort þær
samrýmist í einu og öllu stefnum stjórnmálaflokka, er þeir fylgja. Ég hygg að lítt
mark væri tekið á tali og skrifum stúdenta um sjálfstæðismál, ef þeir létu stjóm-
málaflokka skipa sér fyrir verkum í hvívetna, væm hvorki rnenn til þess að mynda
sér sjálfstæðar skoðanir né dirfast að halda þeim fram.
Það rná öllum ljósl vera, að afstaða meirihluta stúdenta í sjálfstæðismálnnum er
ópólitísk og í engu háð stjómmálaflokknm.
Grundvöllur samstarfs þeirra, er mynda meirihluta í stúdentaráði, er andstaða
gegn langvarandi setu erlends hers í landinu. Það em ekki mörg ár liðin frá því, er
vart varð ágimdar erlendra hervelda á fslandi til afnota í styrjaldarundirbúningi.
Árið 1945 kom fram ósk frá Bandaríkjunum um að fá íslenzk landsvæði leigð undir
herstöðvar til 99 ára. Þeirri málaleitan var einróma synjað. Þá var það skoðun nær
allra íslendinga, að aldrei mætti leyfa dvöl erlends hers í landinu á friðartímum.
Nú aðeins 9 árum síðar dvelst erlendur her í landinu, þótt friður ríki í heiminum,
og bíður eftir ímyndaðri styrjöld, sem enginn veit, hvenær á að ríða yfir. Hinn er-
lendi her mun að sjálfsögðu fús til þess að dveljast hér um ófyrirsjáanlegan tíma
t. d. 99 ár, ef engar kröfur koma frá íslendingum sjálfuin um uppsögn hervemdar-
samningsins og brottför hersins úr landinu. Forsendur íslenzkra stjómmálamanna
fyrir hervemdarsamningnum 1951 voru, að svo ófriðlega horfði í heiminum, að ör-
yggi landsins væri í bráðri hættu. Síðan 1951 hefur birt mikið í lofti, allt annað
andrúmsloft virðist nú ríkja í skiptum stórþjóðanna á milli en 1951. Ýmsir þeir,
sem voru fylgjandi herverndarsamningnum, þegar hann var gerður, taka nú að end-
urskoða afstöðu sína. Því veldur þó ekki aðeins breytt viðhorf í alþjóðamálum,
heldur einnig hin sívaxandi hætta, sem íslenzkri menningu og siðgæði, tungu og
þjóðerni stafar af hersetunni. Nú er hinn rétti tími til þess að hefja sókn í baráttu
fyrir uppsögn herverndarsamningsins og brottför hins erlenda hers. f sjálfstæðis-
haráttunni verða íslendingar að treysta á sig sjálfa, erlend náð og vinátta er einskis
virði. Kröfur um brottför hersins verða að koma frá þjóðinni sjálfri. Talsmenn
Bandaríkjanna og alþjóðasamtaka, sem þau ráða mestu í. munu áreiðanlega telja
íslendingum óráð að segja upp herverndarsamningnum næstu árin. Vilji Banda-
ríkjamanna í þessum efnum kom í ljós er þeir fóni fram á herstöðvar til 99 ára. En
hversu lengi sem erlendur her dvelst hér á landi þá má þjóðin aldrei sætta sig við
hersetuna. Ekkert er hættulegra en að þjóðin taki að sætta sig við langvarandi her-
nám og sljóvgist fyrir afleiðingum þess.
íslenzkir stúdentar vilja ekki verða eftirliátar annarra fslendinga f barátlu fyrir
brottför liins erlenda hers úr landinu. Sú barátta er hafin af þjóðinni, æ fleiri krefj-
ast þess, að endir verði bundinn á hið niðurlægjandi ástand. fslendingar geta ekki
sætt sig við aðrar lyktir málanna en brottför hersins, svo að þeir ráði öllu landi
sínu sjálfir að nýju.