Tímarit Máls og menningar - 01.12.1954, Side 9

ÓLAFUR JÓH. SIGURÐSSON:
Klukkan hennar öminu
Sögulca/li
Þegar ég lít um öxl og virði fyrir mér líf mitt á fimmta áratugi þess-
arar aldar, þá verð ég stundum hissa, en stundum angurvær. Mér finnst
ég hafa verið eins og klukka, eða réttara sagt eins og klukkan sem góðar
konur gáfu henni ömmu minni þegar hún varð sjötug. Allt var hvítþveg-
ið og hátíðlegt í kofanum okkar þennan fyrsta sunnudag í sumri, amma
sáluga dubbuð og doffíneruð, ég sömuleiðis, vorsól í heiði, fiskiflugur
byrjaðar að suða og fjörðurinn blár og gullinn. Ég var þá á tíunda — nei
ellefta ári; og um nónbil koma fjórar prúðbúnar konur upp tröðina okk-
ar, og formaður kvenfélagsins, blessuð oddvitafrúin, í broddi fylkingar,
og heldur á pappakassa í fanginu, kafrjóð, andstutt og virðuleg eins og
hennar var vandi. Þær föðmuðu og kysstu ömmu mína og árnuðu henni
alls góðs á þessum merkilegu tímamótum í lífi hennar; og blessuð odd-
vitafrúin, nýkomin úr höfuðstaðarferð, flutti ræðustúf á miðju gólfi, —
fyrir hönd kvenfélagsins, sagði hún og lagði þunga áherzlu á hvert orð:
Fyrir hönd kvenfélags Djúpafjarðar hefði hún keypt í Reykjavík dálitla
afmælisgjöf handa ömnm minni, nýja klukku, sem hún vonaði að kæmi
í góðar þarfir, — eða hafði ekki gamla klukkan hennar sagt af sér í vet-
ur? Hún fór nokkrum orðum um frið sólarlagsins og vitnaði í haust-
kvæði eftir framliðið þjóðskáld, en tók þvínæst klukkuna úr kassanum,
lét hana á kommóðuna, dró hana upp og setti liana eftir úrinu sínu. Nú
gæti afmælisbarnið, Sigríður Pálsdóttir fyrrverandi yfirsetukona, séð
hvað tímanum liði.
Síðan var þessari ágætu ræðu lokið.
Amma mín þakkaði þeim öllum með kossi og hað guð að blessa þær;
en mér lil mikillar undrunar þóttist ég sjá votta fyrir einhverskonar
galsa í svip hennar meðan hún var að skoða klukkuna.
Ja hérna! sagði hún. Skárri er það nú dýrgripurinn! Og eftir stutta