Tímarit Máls og menningar - 01.12.1954, Side 12

202
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
hvers manns vandræði. Hann var allt í senn: málari, múrari, trésmiður,
járnsmiður, rafvirki, vélfræðingur, liugvitsmaður og listamaður. Sá sem
átti erindi við Jóakim fór sjaldnast heim til hans, heldur heið stundar-
korn við eitthvert húshorn ellegar á gatnamótum, unz hann kom hlaup-
andi með fuðrandi reykjarpípu uppi í sér, ætíð berhöfðaður og berhent-
ur, vingsandi sög og hamri, skrúfjárni, liallamæli, málningardollu, vír-
spotta, kvarða eða töng. Jóakim hafði margt í takinu og var á þönum
milli skjólstæðinga sinna frá morgni til kvölds, stundum á næturnar
líka. Hann neitaði aldrei neinni bón og setti aldrei neitt upp fyrir vinnu
sína, heldur lét menn ráða þóknun og gjalddaga. Margir gleymdu að
borga honum. Sumir báðu liann jafnvel að ljá sér krónu þegar hann var
að ljúka við að gera þeirn greiða. Það var orðtak í þorpinu okkar, að
Jóakim gæti kippt öllu í lag — nema konunni sinni.
Konan hans liafði sem sé orðið fyrir því óláni, að kyrrláta vornótt fór
eitthvert kvikindi að skoða eyrað á henni, padda eða fluga, en skreið
síðan inn í hlustina og tók að leika þar furðulegar listir. Aumingja kon-
an hafði þotið til Gísla héraðslæknis um morguninn hljóðandi af kvöl-
um, og Gísli sagði svo sjálfur frá, að hann hefði limað sundur þetta
ókurteisa skordýr og sýnt henni bútana úr því jafnóðum og hann krak-
aði þá út úr hlustinni. Að því búnu hélt húu heim til sín og lofaði guð.
Vorið leið og sumarið án þess að nokkuð bæri til tíðiuda; en í
skannndeginu var það háttur Jóakims að dunda í smíðakompu sinni
langt fram á nætur við ýmiskonar hálfvísindalegar tilraunir. Kona hans
var farin að þreytast á slíkum vökum. Hún var komin á fimmtugsaldur.
Og enda þótt trú hennar á snilligáfu bónda síns væri engin takmörk sett,
þá hafði þeim ekki orðið barna auðið. Stundum gat hún ekki sofnað
fyrir hamarshöggum og þjalarsargi Jóakims, ellegar blístri hans og
sönglist. Hún hafði árum saman þreytt einmanalega andvöku vetrarins
með þögn og þolinmæði, eins og títt er um konur margra hugvits-
manna; en nú brá svo kynlega við, að hún tók að kenna óþæginda í
höfði, sem ágerðust dag frá degi, unz hún fór aftur á fund héraðslæknis
og skýrði honum frá því að hættulegt kvikindi hefðist við í eyranu á sér.
Hvaða vitleysa, sagði læknirinn eftir nákvæma rannsókn, það er ekk-
ert í eyranu á þér núna.
Jú, sagði konan, pöddurnar voru tvær í vor — og önnur varð eftir.
Gísli héraðslæknir, vitur maður og góðviljaður, horfði þá á hana