Tímarit Máls og menningar - 01.12.1954, Qupperneq 21

KLUKKAN HENNAR ÖMMU
211
legar sem hún héti Rannveig, og segja síðan nokkur vel valin orð við
suma mannorðsþjófa hér í plássinu.
Þegar Lína í Litlabæ og Katrín í Kambhúsum fluttu Unndóru þau
sorgartíðindi, að úrsmiður oddvitafrúarinnar hefði fengið heilablóðfall,
komst hún ekki við af slíkum bágindum, heldur eggjaði lið sitt yfir rjúk-
andi kaffibollum, sumir sögðu púnsi, og taldi heilablóðfall úrsmiðsins
tóman skáldskap og undanbrögð. Við höfum þolað einræðisbrölt í mörg
ár, eigum við að sætta okkur við fjárglæfra líka? Hvernig væri að kalla
saman fund í félaginu, í síðasta lagi um veturnætur, auglýsa hneykslið,
víkja oddvitafrúnni úr embætti og kjósa nýjan formann?
Lína í Litlabæ og Katrín í Kambhúsum máttu ekki vera að því lengur
að sinna um heimili sín, ófriðarblikan dökknaði jafnt og þétt, hörð átök
tveggja stórvelda í kvenfélaginu virtust óumflýjanleg. Kvöld eitt reikaði
Jóakim heim til ömmu og játaði fyrir henni, öldungis miður sín, að allt
væri þetta sér að kenna, hann hefði gloprað því út úr sér að klukkan
væri biluð.
Æ, sagði amma, naumast ég varð sjötug!
Bölvaður asni gat ég verið, sagði Jóakim. Svona er ég alltaf!
Daginn eftir urðu þau jarteikn, sem bundu endi á þessa hvimleiðu
deilu. Amma var að leita að sjali í neðstu kommóðuskúffunni og ætlaði
víst að heiman til að miðla málum milli stórveldanna, en ég sat á kollu-
stól við eldhúsborðið og át graut, nýkominn úr kúskeljaleiðangri vestur
á granda. Um leið og grautinn þrýtur og ég ýti frá mér tómum diskin-
um, leggur eitthvert annarlegt kvik upp eftir hryggnum á mér, svo að
ég lít um öxl til að vita hverju þetta sæti. í næstu andrá hriktir og brakar
í eldhúsinu, stóllinn nötrar undir mér, skeiðin titrar á diskinum, sömu-
leiðis lok á könnu og katli, það er eins og hrollur fari um sérhvern hlut.
Og áður en ég fæ ráðrúm til að láta í ljós undrun mína yfir slíkum býsn-
um, þá eru þau um garð gengin og allt orðið kyrrt að nýju.
Amma, hvað var þetta? kallaði ég og spratt upp af stólnum.
Guð sé oss næstur, skárri voru það lætin! sagði amma.
Hún hafði ósjálfrátt gripið klukkuna af kommóðunni til að verja hana
falli og skemmdum, ef hristingurinn færðist í aukana; nú þóttist hún
viss um að hættan væri liðin hjá, svo að hún lét afmælisgjöf kvenfélags-
ins á sinn stað og fór að huga að sjalinu sínu eins og ekkert hefði í skor-
izt.