Tímarit Máls og menningar - 01.12.1954, Side 29

GUÐMUNDUR BÖÐVARSSON
219
getur orðið sárastur, og það er gert af þeim átakanlegum innileika og
sannri mannlegri hjartasorg, sem þurfa skal þykkan múr að standast
gegn. Fyrir þessu kvæði beygi ég mig skilmálalaust. I kvæðinu Kvöld í
smiðju segir af því er skáldið lýr járn viðvaníngshöndum uns honum
hefur loks tekist að gera af efni sínu smíðisgrip þvílikan sem hann hafði
ætlað sér.
Og efans draugur mælti
með illt og meinlegt glott:
þig ætti þó að gruna, járnsmiðstetur,
að allt það sem þú gjörðir
var aldrei nógu gott
og aðrir hefðu gjört það miklu betur.
Og rétt hann hafði að mæla
þó ill sé aðsókn hans
að unnu verki er gengur sól til viðar.
En viðhlítandi væri
þá helzt ef hálfverk manns
var handarvik í þágu lífs og friðar.
Ég mun ekki dirfast að leggja út af þessum orðum né þeim anda er þau
bera í sér. Ég rifja þau aðeins upp í þakklætisskyni um leið og ég sendi
skáldinu kveðju mína úr öðru landi, og svo sveitinni hans fögru þar sem
hinir snauðu en þó riku afar okkar og lángfeðgar áttu heima.