Tímarit Máls og menningar - 01.12.1954, Síða 35

HÓTELGESTIR
225
steingráum húsakössum svo langt sem augað eygði og fúlri ársprænu,
sem hlykkjaðist letilega eftir djúpum og staksteinóttum farvegi um hana
miðja. Ef hann væri ekki skynsamur eiginmaður, hefðu þau aldrei kom-
ið í þennan stað. Það að hann reifst ekki við hana taldi hann sér til tekna
sem sérstakan vott um geðprýði, þótt raunverulega ástæðan væri sú, að
hann var innst inni dálítið hræddur við hana. Hún var af heimi sem
hann þekkti lítið, og þess vegna hafði hún orðið honum mikið umhugs-
unarefni fyrst eftir að þau kynntust og var það að vissu leyti enn eins og
t. d. þegar hún sagði upp úr eins manns hljóði: „Því er hann ekki hér,
maðurinn sem ég elska?“ Þá leit hann á hana dálítið hundslegur, og af
því hann vissi ekki, hvernig hann ætti að taka þessu, brosti hann.
Ef einhver hefði gerzt svo nærgöngull að spyrja hana, hví hún hefði
gifzt honum, og ef þau hefðu þá verið skilin, mundi hún sennilega hafa
svarað: „Ég var þá ekki hrifin af neinum sérstökum og maður þarf ekki
beinlínis að skammast sín fyrir hann. Auk þess gekk hann mikið eftir
mér.“
Upp á síðkastið voru sumir kækir hans farnir að fara svo í taug-
arnar á henni, að hún missti allt vald á sér og gat ekki stillt sig um að
finna jafnvel að því, sem honum var algjörlega ósjálfrátt og óviðráðan-
legt. Það svalaði henni og hún iðraðist þess ekki ... Henni datt aldrei í
hug, að hún gæti sært hann með þessum athugasemdum. Ef einhver
hefði sagt henni, að hann hefði tilfinningu fyrir öðru en mat og drykk
mundi hún ekki hafa skilið, hvað við væri átt.
Hún var ekki köld, en hún var þurr. og það hafði oft komið honum í
vont skap, því hann vildi hafa kvenfólk öðruvísi. Þess vegna hafði hann
stundum haldið framhjá henni. Það versta var, að þótt hún kæmist að
því, stóð henni alveg á sama og átti það jafnvel til að vera forvitin og
spyrja hann nákvæmlega út í mök hans við annað kvenfólk. Þau voru
sem sagt nútímafólk í beztu merkingu þess orðs, og hjónaband þeirra
hafði alltaf verið hrein fyrirmynd í öllu öðru en því, að þeim gekk venju-
lega ákaflega illa að tala saman. En þrátt fyrir það þótt hún gerði hann
oft vondan í rekkjunni, hélt hann samt sem áður áfram að girnast hana
meir en annað kvenfólk í fullu samræmi við þá rökleysu sem ávallt er
rikjandi í samskiptum karls og konu. Þess vegna taldi hann sig, og það
með réttu, miklu hamingjusamari mann í sínu hjónabandi en ýmsa aðra
sem hann þekkti vel til. Aðeins kom það stundum fyrir að honum gramd-
Tímarit Máls og menningar, 3. h. 1954 15