Tímarit Máls og menningar - 01.12.1960, Blaðsíða 9

RANNSÓKNIN
ann, sífellt með það í huga, aS svo lengi sem neglur mínar klipu í holdiS, væri
ég velstjóraSur viS raunveruleikann. En þrátt fyrir alla viSleitni mína sofnaSi
ég-
Læknirinn klappaSi létt á vanga minn. Hann hvíslaSi næstum, og tónninn
átti aS vera vinalegur: „Henri! Henri! ÞaS er Marcel. LíSur þér vel?“ Ég
opnaSi augun. Hægt og meS áreynslu gerSi ég mér grein fyrir hvaS fram fór.
ÞaS var rokkiS, þeir höfSu dregiS gluggatjöldin fyrir. Fallhlífahermenn og
liSsforingjar sátu á hermannabeddum í kringum mig, — suma þekkti ég, en
aSrir voru eflaust boSnir til aS vera viSstaddir tilraunina. Þeir hlustuSu
þögulir á. Ég sá aS læknirinn var meS pappírsörk í hendinni og ég skildi aS
þaS var skrá yfir þær spurningar, sem hann átti aS leggja fyrir mig.
Hann byrjaSi í kunnuglegum tóni aS spyrja mig, eins og hann hefSi hitt
gamlan vin: „HefurSu unniS lengi viS Alger Républicain?“ Spurningin var
meinlaus: hann var sjálfsagt aS reyna aS vinna traust mitt. Ég heyrSi sjálfan
mig svara meS furSulegum orSaflaumi. Ég talaSi vítt og breitt um erfiSleik-
ana á því aS gefa út blaS, síSan um ritstjórnarfyrirkomulagiS. ÞaS var eins
og ég væri drukkinn, eins og einhver talaSi í minn staS, en ég hélt þó nógu
mikilli meSvitund til aS muna, aS ég var í höndum böSla minna og aS þeir
voru aS reyna aS láta mig segja til félaga minna.
Allt þetta var þó ekki nema inngangur. Læknirinn hvíslaSi aS aSstoSar-
manni sínuin: „ÞaS gengur, sjáiS þér til! ÞaS er svona sem á aS fara aS því.“
Hann greip fram í fyrir mér í miSjum útskýringum og sagSi lágum hljóSum:
„Henri, mér hefur veriS sagt aS snúa mér til þín til aS' hitta X ... Hvernig á
ég aS fara aS?“ Þessi spurning, sem klædd var í dulbúning „vináttunnar“,
var sama spurningin og þeir höfSu margsinnis lagt fyrir mig, þegar þeir pynd-
uSu mig. Þúsund myndir komu fram í ölvaSan huga minn: Ég var úti á götu,
inni í herbergi, á torgi, og alltaf meS þessum Marcel, sem elti mig og íþyngdi
mér meS spurningum sínum. Eg herti mig upp, lyfti augnalokunum og tókst
aS standa báSum fótum í raunveruleikanum, en sökk um hæl aftur í sömu
hálfineSvitundina. Hann hristi mig lítiS eitt til aS herSa á svarinu:
„Hvar er X . . .?“ — og viS fórum aS tala saman eins og vitfirringar.
„Ég er hissa,“ sagSi ég, „aS þér skuli hafa veriS bent á mig. Ég veit ekki
hvar hann er.“
„Hvernig fer hann aS, þegar hann vill hitta þig?“
„Hann þarf aldrei aS hitta mig. Ég hef ekkert saman viS hann aS sælda.“
„Nei, auSvitaS ekki, en ef hann vildi hitta þig, hvernig færi hann þá
aS?“
343