Tímarit Máls og menningar - 01.12.1960, Blaðsíða 19

RANNSÓKNIN
Eg hef skrifað þessar línur fjórum mánuðum eftir að ég komst í hendur
fallhlífaliðsins, í klefa númer 72 í borgaralega fangelsinu í Algeirsborg.
Fyrir fáeinum dögum voru þrír Alsírbúar líflátnir í fangelsisgarðinum!
Blóð þeirra rann saman við blóð landa þeirra Fernard Yveton. I þeim sáru
harmakveinum, sem heyrðust frá öllum klefum, þegar böðullinn kom að sækja
hina dauðadæmdu, og í þeirri djúpu þögn, sem á eftir fór, kvikaði sál Alsír.
Það rigndi, og regndroparnir loddu við gluggarimlana á klefa mínum og ljóm-
uðu í myrkrinu. Ollum hurðarlúkum hafði verið lokað, en við heyrðum einn
af hinum dauðadæmdu hrópa, áður en búið var að kefla hann: Tahia E1
Djezair! Lifi Alsír! Og það var ugglaust á sömu stundu og hinn fyrsti þeirra
steig upp á höggpallinn, að konurnar í fangelsinu byrjuðu að syngja einum
rómi. Það var baráttusöngur Alsírbúa:
Frá fjöllunum okkar
hljómar rödd frjálsra manna:
hún heimtar sjálfstæði
fyrir fósturjörðina.
Ég gef þér allt sem ég ann,
ég gef þér líf mitt,
ó, land mitt, ó land mitt.
Allt þetta varð ég að segja, vegna þeirra Frakka sem lesa vildu skrif mín.
Þeir verða að vita, að Alsírbúar blanda ekki saman kvölurum sínum og hinni
miklu frönsku þjóð, sem þeir hafa margt lært af og þykir gott að eiga að vini.
Það er þó nauðsynlegt að hún viti, hvað hér er aðhafzt í nafni hennar.
Nóvember 1957.
Jón Óskar íslcnzkaði.
TIMARIT MALS OG MENNINCAR
353
23