Tímarit Máls og menningar - 01.12.1960, Blaðsíða 5

HENRI ALLEG
Rannsóknin
(La Question)
(Fyrri hlnti þessarar frásagnar hirtist í síðasta hefti.)
Eg var látinn í klefa innst í ganginum, á vinstri hönd. Það var baðherbergi,
ófullgert. Annar fallhlífahermaðurinn tók undir fætur mér, hinn undir
handleggina, og síðan lögðu þeir mig á hálmdýnu upp við vegginn. Ég heyrði
þá ræða um það stundarkorn hvort þeir ættu að setja á mig handjárnin eða
ekki. „Hann getur varla hreyft sig, það tekur því ekki.“ Hinn var ekki á sama
máli: „Við gætum séð eftir því.“ Að lokum settu þeir handjárnin um úlnliði
mína, en ekki fyrir aftan bak, heldur að framanverðu. Mér var stórléttir að
því.
Ofarlega á veggnum hægra megin var lítill gluggi, varinn með gaddavír, en
inn um hann barst dauf birta frá ljósum borgarinnar. Það var kvöld. Gips-
slettur höfðu lekið úr loftinu niður um ópússaða steinveggina, og sótthitinn í
líkama mínum framkallaði þar lifandi myndir, sem hurfu jafnharðan og þær
komu. Þrátt fyrir það hve örmagna ég var, gat ég ekkert sofið. Ég skalf af
taugatitringi og mig sárverkjaði í augun. Frammi á ganginum var verið að
tala um mig: „Þú gefur honum að drekka, svolítinn sopa á klukkutímafresti,
ekki mikið, annars hrekkur hann upp af.“
Annar þeirra, sem höfðu fylgt mér, ungur maður, sem talaði Frakklands-
frönsku, kom inn með ábreiðu sem hann breiddi ofan á mig. Hann lét mig
drekka, lítið eitt, en ég fann ekki lengur til þorsta. „Þú hefur ekki áhuga á
tilboði M . . . hershöfðingja?“ sagði hann. Rödd hans var ekki fjandsamleg.
„Af liverju viltu ekkert segja? Viltu ekki svíkja félaga þína? Maður hlýtur að
verða að vera hughraustur til að þrauka svona lengi.“ Ég spurði hann hvaða
dagur væri. Það var föstudagskvöld og þeir höfðu byrjað að pína mig á
miðvikudag.
Á göngunum var stöðugur umgangur og hróp, en öðru hverju skarst skræk
339