Tímarit Máls og menningar - 01.12.1960, Blaðsíða 25

JÓN FRÁ PÁLMHOLTI
AFTÖKUDAGUR
Nokkrum mínútum eftir dauðastundina reis gömul kona hœgt úr sœti sínu og
bað viðstadda sýngja fallegt vers til heiðurs hinum dána. Með titrandi hönd-
um byrjaði hún að slá taktinn og tók að raula þekkt sálmalag. Tárin streymdu
niður vánga hennar og rauður skýluklúturinn slóst til ejtir taktinum. Fólkið,
sem var enn ekki búið að ná sér ejtir hinn œsandi atburð vissi ekki í fyrstu
hvernig það œtti að bregðast við þessu. Hvort það œtti jremur að hlœja eða
gráta. En þar sem gamla konan sýndi eingan lit á að hœtta þessum trúðleiks-
tilburðum, og ekki síður þar sem einginn tók undir með lienni þá brauzt hlát-
urinn jram. Allur salurinn bergmálaði af óstöðvandi hlátri. Meðan líkmenn-
irnir tosuðu hinum dauða gegnum hlœjandi þvöguna varð einum þeirra á að
spyrja hvort ekki mœtti opna glugga. Einginn viðstaddra veitti þessari spurn-
íngu athygli nema hinir líkmennirnir. Þeir urðu því að leggja líkið frá sér
andartak meðan sá jieirra sem nœstur var glugganum opnaði hann. Hláturinn
barst nú út á götuna fyrir utan og blandaðist umferðarhávaðanum, þar til
einhver ránkaði við sér og spurði hvort líkið hefði ekki enn verið jlutt burt.
Líkið? spurðu menn og litu flóttalega hver á annan. Ha, líkið, já það er
einmitt j>að, sögðu menn og reikuðu út á götuna þöglir og niðurlútir eins og
jeimnir sveitadreingir.
359