Tímarit Máls og menningar - 01.12.1960, Síða 77

UMSAGNIR UM BÆKUR
hitt að koma með aðgengilegum hætti nýj-
um lesendum á gott bragð.
Góð fyrirmynd svona útgáfu er hin litla
snotra smásagnabók, sem Menningarsjóður
gaf út eftir H. K. Laxness Nóbelsárið, sæll-
ar minningar. Hæfilegt brot, leturgerð og
stærð. Á nútímalesendur — sízt unga fólk-
ið — þýðir ekki að hlaða of miklu í einu.
Þá segja þeir pass.
Jón úr Vör.
Vilborg Dagbjartsdóttir:
Laufið á trjánum
Heimskringla 1960.
■JT* c hef setið undir trjánum og
hugsað um lauf sumarsins
og undarlegt líf þeirra.
Þessar Ijóðlínur Jóns Óskars hefur Vil-
borg Dagbjartsdóttir gert að einkunnar-
orðum þeirra Ijóða, sem hún gefur út í
fyrsta kverinu sínu, af þeim hefur hún og
leitt nafn þess.
011 eru þessi ljóð — sautján talsins —
svo stutt, að það er eins og þau séu rituð á
lauf trjánna, lesin þaðan. Þau bréfsefni
leyfa ekki málalengingar.
Þessi vinnubrögð hæfa vel skáldkonunni.
Það er eins og til manns tali eitt tár, einn
geisli, eitt blik í auga, eitt bros — og þó er
það hinn stóri heimur, hið mikla leiksvið,
drama lífsins með gleði og sorg, sem rúm-
ast á orðum þessara fáu laufblaða. — Vissu-
lega er hér ekki allt sem segja þarf. — En
hvaða skáld semur þá bók, sem hvorki er of
eða van?
Hér eru ástarorð: „Þey / mig er að
dreyma / ef þú vekur mig / hverfur draum-
urinn / en ég verð eftir —“ Hér er sorgin:
„Þegar þjáningin ristir brjóst mitt / verð-
ur mér fyrst ljóst hve stór / gleði mín gæti
verið.“ Hér er hversdagurinn: „Hver getur
ort um gleðina / meðan erlendir hermenn
hlæja fyrir utan / og ungar mæður kveða á
framandi tungu við börn sín?“
Þetta er ekki ein af stóru bókunum. Þetta
er elskulega kvenlegt lítið kver, sem gaman
er að eiga.
Jón úr Vör.
Halldóra B. Björnsson:
Trumban og lútan
Ljóðaþýðingar.
Bókaútgáfa Menningarsjóðs,
Reykjavík 1959.
orfundin mun sú ljóðabók meðal
þeirra, sem birzt hafa á íslenzku und-
anfarin ár, sem fremur á skilið alhuga lof
en þetta safn ljóðaþýðinga eftir Halldóru
B. Bjömsson. Ber hér margt til: mál og
stfll fegurri en tíðast er nú á ljóðum, ó-
venjulegur listrænn næmleikur í endursköp-
un ljóðanna hvað hrynjandi varðar og
orðaval, og síðast en ekki sízt, eggjandi
nýjabragð dýriegs skáldskapar framandi
þjóða: eskimóa, svertingja, kínverja. 011 er
bókin unaðslegur lestur, örvandi, trúvekj-
andi; hér samkveikist göfugur skáldskapur
vammlausri þýðingarlist; þeir sem hug-
sjúkir hafa gerzt sakir uppgangs verðlauna-
kveðskapar og blaðamennskuljóðagerðar á
Islandi nú um skeið, þeir lesi þessa bók.
Bókin skiptist í þrjá kafla, sem hver um
sig myndar samstæða heild: fyrst em Ljóð
frá heimskautalöndum — frá Grænlandi og
ljóð Kanada-eskimóa (18 bls.), þá em ljóð
Afríku-svertingja (21 bls.), þá era Kínversk
ljóð (15 bls.). Mun þetta í fyrsta sinn, að
skáldskapur tveggja hinna fyrmefndu er
kynntur í íslenzkri þýðingu svo nokkra
nemi. Hannes Pétursson ritar stuttan en
skilmerkilegan eftirmála um skáldskap
þessara þjóða; auk þess fylgja æviatriði
afríkönsku skáldanna.
411