Tímarit Máls og menningar - 01.12.1960, Blaðsíða 18

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
ir, aðrir vissu einungis hvað ég hét. Ég var alltaf ber á brjóstinu og bar enn
merki eftir barsmíðar, plástraður á bringu og höndum. Þeir skildu, að ég
hafði verið píndur eins og þeir, og þeir heilsuðu mér er þeir gengu framhjá:
„Hugrekki, bróðir“. Og í augum þeirra las ég samhygð, vináttu og svo tak-
markalaust traust að ég fylltist stolti, — einmitt af því að ég var Evrópumaður
— að ég skyldi eiga mér rúm meðal þeirra.
Þannig lifði ég í heilan mánuð og gat þá og þegar búizt við dauða minum.
I kvöld, í bítið á morgun. Ég fékk enn martröð á næturnar og vaknaði með
andfælum, skekinn af taugatitringi.
Það kom mér ekki á óvart, þegar Cha. . . gekk inn til mín eitt kvöldið.
Klukkan var líklega langt gengin i tíu. Ég stóð við gluggann og horfði út á
Clemenceau-bólvarð, þar sem enn voru nokkrir bílar á ferð. Hann sagði að-
eins:
„Búið yður, við förum ekki langt.“
Ég fór í jakkann minn, skítugan og rifinn. Ég heyrði, að Cha. . . sagði úti
á ganginum: „Segið Audin og Hadjadj að búa sig líka, en við höfum þá sér.“
Tíu sinnum hafði ég gert upp við mig þetta líf, sem ég hugði á enda. Einu
sinni enn hugsaði ég um Gilberte, um alla þá, sem ég unni, um hina sáru sorg
þeirra. En mér svall móður við tilhugsunina um þá baráttu, sem ég hafði háð
án þess að gugna, við tilhugsunina um að ég mundi deyja eins og ég hafði allt-
af óskað mér að deyja, trúr hugsjón minni og baráttufélögum mínum.
Bill ók af stað út úr garðinum og fjarlægðist. Eftir skamma stund heyrðist
löng vélbyssuskothríð úr þeirri átt, þar sem Oliviers-villa er. „Audin,“ hugs-
aði ég.
Ég beið við gluggann til að anda að mér næturloftinu sem allra lengst og
horfa á ljósin í borginni. En mínúturnar liðu, klukkustundimar liðu, og
Cha.. . kom ekki aftur að sækja mig.
Ég hef lokið frásögn minni. Aldrei hefur mér verið jafn erfitt um að skrifa.
Ef til vill er mér allt þetta of ferskt í minni. Ef til vill beinist hugurinn að því,
að þó þetta sé liðið hjá fyrir mig, þá lifa aðrir þessa martröð á sömu stundu
sem ég er að skrifa þetta, og að það mun halda áfram eins lengi og þessu
grimmilega stríði er ekki hætt. En ég verð að segja frá öllu, sem ég veit. Það
er skylda mín við Audin, sem er „horfinn“, við alla þá, sem auðmýktir eru og
píndir, en halda þó hugrakkir áfram baráttunni. Ég skulda það öllum þeim,
sem dag hvern láta lífið fyrir frelsi lands síns.
352