Tímarit Máls og menningar - 01.12.1960, Qupperneq 7

RANNSÓKNIN
þínir koma í kvöld með flugvél? Þau verða fyrir slysi.“ Þeir fóru að tínast
út, en De ... og Cha .. ., sem höfðu orðið þess varir, að ég var á báðum áttum
hvort ég ætti að trúa lyginni, hinkruðu við á þröskuldinum:
„Er þér virkilega sama um börnin þín?“ sagði lautinantinn. Þeir þögðu
andartak, og Cha .. . dró þessa ályktun:
„Jæja, þá er úti um þig.“
„Það vitnast, hvernig ég hef dáið,“ svaraði ég.
„Nei, það veit aldrei neinn um það.“
„Jú,“ svaraði ég aftur. „Það vitnast alltaf alltsaman.“
Hann kom aftur daginn eftir, sunnudag, ásamt Ir .. ., en stóð aðeins við
stutta stund. Þeir voru báðir brosandi. „Þú hefur ekki skipt uin skoðun, sagði
Cha . . . Þá máttu eiga von á nýjum hrellingum. Við höfum vísindalegar að-
ferðir (hann lagði áherzlu á lýsingarorðið) til að láta þig tala.“
Þegar þeir voru farnir barði ég á hurðina og bað um að ég yrði reistur á
fætur. Fallhlífahermaður studdi mig út úr klefanum og ég studdi mig við
vegginn. Þannig komst ég í eldhúsið og lét renna svolítið vatn á andlitið á
mér. Þegar ég lagðist fyrir aftur, stakk annar fallhlífahermaður höfðinu í
dyragættina, — Evrópumaður frá Alsír, sem var í flokki Lo . . . —, og spurði
í illkvittnislegum tón: „Jæja, líður betur?“ - „Já,“ svaraði ég í sama tón, „þið
farið bráðum að geta byrjað aftur.“Eg hefði viljað að hann þvaðraði eitthvað
og léti mig ráða í hvað ég átti í vændum og hverjar væru þessar „vísindalegu“
aðferðir. En hann svaraði aðeins geðvonzkulega: „Það er satt hjá þér, það er
ekki búið, þú færð að kenna á því.“
Það var síðdegis á mánudag, sem Ir ... vakti mig. Tveir fallhlífahermenn
hjálpuðu mér að rísa á fætur og við héldum af stað allir fjórir. Við fórum
niður á næstu hæð fyrir neðan, þar var sjúkrastofan: stórt herbergi með mikl-
um gluggum, nokkur hermannarúm og borð eitt, ofhlaðið lyfjum, sem haugað
var hverju innan um annað. I svipinn var enginn þarna nema herlæknir, sem
virtist bíða mín. Hann var fremur ungur, grannur, svarthærður. illa rakaður,
klæddur slitnum einkennisbúningi.
Hann talaði með suðurfrönskum málhreimi og sagði í kveðjustað:
„Eruð þér hræddur?“
„Nei,“ sagði ég.
„Ég ætla ekki að berja yður og ég lofa því að ég skal ekki gera yður mein.“
Ég var lagður á eitt hermannarúmið. Hann hallaði sér yfir mig, mældi blóð-
þrýstinginn og hlustaði mig. „Það er óhætt að byrja. Hann er bara dálítið
taugaóstyrkur,“ sagði hann við Ir . .. Ég tók nærri mér, að hann skyldi
341