Tímarit Máls og menningar - 01.05.1982, Blaðsíða 52

Tímarit Máls og menningar
um „sigur kristninnar á íslandi í fornöld“. „Handritið hefur enn
verið til um 1930, því það ár rendi Erlendur Guðmundsson yfir það
augum og sagði að ég hefði 12 ára dreingur skrifað einsog Kristín
Sigfúsdóttir sem var mikill tískuhöfundur hér á landi þá og kölluð
Selma Lagerlöf íslands." (T 148) Þetta bókmenntaafrek er nú með
öllu horfið. Halldóri sjá’fum var „þetta drasl reyndar laungu gleymt
uppá þverbitum“, og hann grunar móður sína um að hafa brennt það
ásamt öðrum skrifum hans: „hafi hún sæl tortímt því; ég hygg það
muni taka af síðari mönnum óþarfa áreynslu í bókmentarannsókn-
um“ (205).
Það er annars ekki ýkja margt, sem höfundurinn segir okkur frá
efni þessara stanslausu skrifa sem sugu upp atriði og stílsmáta úr
hinum ólíkustu áttum:
A fyrstu skrifárum mínum hafði ég enn ekki feingið tímatalsskyn í
merkíngunni sagnfræðilegt skyn, heldur hugsaði ég í nokkurskonar
synþetískum tíma, þannig að maður ofanaf Akranesi gat vel farið til
Bagdad að tala við Harún al Raskíð, og annar ofanúr Kjós gat lent í
hafvillum einsog Olafur pá og brotið síðan skip sitt á Hispanjólaey-
um þar sem hann hitti spánska dömu einsog gerðist á seytjándu öld í
Felsenborgarsögunum.
En aðalatriðið var að fá að skrifa bækurnar, því að hann „las þær
ekki“ og heldur að hann „hafi aldrei flett þeim eftirá“. Enn síður datt
honum í hug að láta prenta og „gefa út“ (207-208).
Að þessu leyti markar skáldsagan Barn náttúrunnar áfanga í
skáldferli hans. Hún var fyrsta verkið sem hann var ákveðinn í að
láta koma fyrir almenningssjónir. Hann lýsir samtali við föður sinn
um handritið og endar þá frásögn með þeirri spurningu hvort
faðirinn hafi ekki „á þessari stundu verið að spyrja sig hvort þau
hjón hefðu verið nógu forsjál þegar þau létu dreinginn sjálfráðan um
að álpast inní völundarhús skáldskaparins, þar sem aungvar dyr
opnast út“ (S 45).
Sjömeistarasagan fjallar að miklu leyti um hvernig Barn náttúr-
unnar varð til. En sú bók átti sér langan aðdraganda. Páskamorgun
þegar Halldór var sjö ára fær hann „vitrun fyrir dyrum úti“, þar sem
hann stendur „bakatil við húsið, á hlaðhellum forna laxnesbæarins, í
þessum blæ af upprisu, ögn kaldranalegum" og horfir í austur. Þá er
170