Tímarit Máls og menningar - 01.06.1984, Blaðsíða 87

Barnid
Djennet gamla tók barnið upp. Hár hennar var snjóhvítt, en þó sá-
ust í því nokkur ljós hár. Gamalt, slitið sjal sem kögrið var dottið af,
var vafið um horaðan búkinn. Augun voru lítil og tindrandi, hakan
breið og sterkleg og gaf henni karlmannlegan svip.
„Svona, svona, munaðarleysinginn minn, sofðu ólánssama barnið
mitt,“ raulaði hún, um leið og hún gekk um gólf og vaggaði barninu.
„Sussu, sussu ólánsunginn minn, sussu, sussu munaðarleysinginn
minn.“ Barnið hrein án afláts eins og upptrekkt brúða.
„Ismail, fólk segir að þú hafir ekkert hugsað um Zölu og að hún
hafi dáið úr umhirðuleysi. Að þú hafir látið hana bera kornknippi
heim fram á síðasta dag. Að þú hafir hent henni inn í gripahús þegar
barnið kom, og enginn til að hugsa um hana. Alein — þetta segir fólk,
megi það þjást ef það lýgur.“
Skuggi féll inn í kofann. Döndu, unglingsstúlka með grannar axlir
kom inn. Undir svörtum sjalvar-buxum hennar mátti greina breiðar
og þreknar lendar. Augnhárin og augabrýrnar uxu mjög þétt yfir
stórum augunum, svo skuggi þeirra féll á andlitið. Augnaráðið var
dreymið, um varirnar lék stöðugt bros svo skein í hvítar tennurnar.
Hún tók barnið af Djennet gömlu, sneri baki í þau, hneppti frá
brjóstinu og bauð það barninu. Barnið tók brjóstið og þagnaði.
Fyrir utan sátu tveir allsnaktir drengir. Báðir héldu á hnífi í annarri
hendinni en trjágrein í hinni. Þeir voru með útstæðan og stóran kvið,
en hálsar þeirra voru mjóir eins og eldspýtur. Storkin og sprungin
leðja þakti þá upp að öxlum. Annar þeirra gægðist inn.
„Uss, ef þú bara sæir,“ sagði hann og rak fram löngutöngina.
„Hálsinn á því er alveg svona mjór.“
Hinn gægðist inn líka: „Það er alveg satt, hann er svona mjór, eins
mjór og hálmstrá. Döndu er að gefa því að sjúga.“
„Ekki í alvöru. Bara til að róa það. Geta stelpur verið með mjólk í
brjóstunum? Stelpa sem á ekki mann getur ekki verið með mjólk.
Mamma segir það. Hún er bara að þykjast.“
„Hvað með það? Barnið grenjar alla vega ekki, það sýgur."
Þeir héldu burt, tálgandi spýturnar.
„Svona hefur fólk talað um þig, Ismail," sagði Djennet gamla.
„Einmitt svona. Að þú hafir læst hana og barnið inni, og enginn til að
gefa þeim neitt, meðan þú varst á akrinum, ekki svo mikið sem vatns-
dropa. Já, Ismail, þú veist að fljótt flýgur fiskisagan. Svona er talað,
317