Tímarit Máls og menningar - 01.06.1984, Blaðsíða 102

Tímarit Máls og menningar
Þegar blinda konan heyrði fótatakið, sneri hún andlitinu í átt til
dyranna. „Hver er þar?“ spurði hún. „Hver er að koma? Ertu með
barn í fanginu? Er þetta ekki barnsrödd sem ég heyri?“
„Það er ég, amma,“ svaraði Ismail.
„Fyrirgefðu, barnið mitt,“ sagði sú blinda, „en ég kem ekki fyrir
mig rödd þinni.“ — „Það er ég, amma, Avsjar Ismail, ég var vinnu-
maður hjá Dúrmúsj Aga.“
„Æjá,“ sagði blinda konan með blíðri og um leið biturri röddu,
„allir harma Zölu svo mikið. Hjörtu okkar hafa þjáðst vegna hennar.
Vesalingurinn, hún átti ekki góða ævi. Þessi halta subba, hún ætti rétt
skilið að deyja fyrir Zölu og barnið. Það er sagt að hún hafi skilað
barninu, er það ekki? Æjá, ef sonur minn væri hér og Huru ekki að
þræla á akrinum, hefði ég tekið það vegna hennar Zölu, drengur minn.
Það grætur, barnið þitt. Leggðu það í vögguna, við hliðina á litla
snáðanum okkar. Ertu búinn að því? Svona, svona, móðurlausa
lambið mitt, sussu bía.“ Hún ruggaði vöggunni mjúklega. „Amma,
hvað á Mahmut langt eftir,“ spurði Ismail. „Hvað verður hann lengi
enn í fangelsinu?“
„Svona, svona, sussu bí . . .
Æ, æ!“ hrópaði gamla konan skyndilega æst. „Sonur minn, gefur
stjórnin nokkurn tímann eftir þá peninga sem henni ber að fá? Gefst
hún upp? Sussu bía, sussu bía . . . Eg er orðin svona gömul og ég hef
aldrei séð né heyrt getið um slíkt, ekki fram á þennan dag. Svona
móðurlausa lambið mitt, sussu bía . . . Það var vegaskatturinn sem
hann gat ekki greitt. Svona eymdin mín, sussu bía . . . Stjórnin segir
víst, ef hann borgar, sleppum við honum . . . Svona unginn minn,
sussu hjartað mitt . . . Ef hann borgar ekki, þá er það hans mál. Hann
afplánar dóminn til æviloka. O vesalingurinn minn litli sem ert upp á
aðra kominn. Það er ekki lítil upphæð sem þeir biðja um, drengur
minn. Ómögulegt að safna henni saman. Svona, svona, munaðarleys-
inginn minn, sussu bía . . . Huru alein að vinna, en hvað getur ein
kona unnið sér inn? Svona, svona Zölu barn, sussu bía . . . Hversu
oft hef ég ekki reynt að hitta þá hjá stjórninni og grátbæna þá á
hnjánum? En þeir hafa bara eitt svar. Nei, það er ómögulegt,
segja þeir. Við viljum peningana. Svona, óheppni snáðinn, sussu
bía.“
Tandurhreinn kofinn gat rúmað tvær dýnur, hlið við hlið. Vegg-
332